Λιγόσαρκα, τρεμοδάκτυλα παιδιά που αποζητούν μέσα στο σκοτάδι ένα αστέρι για να κρατηθούν, μιαν ηλιαχτίδα για να ζεσταθούν.
Τρόμαξε η Ράνια. Θύμωσε. Πόσο θα θελε να φωνάξει, "φτάνει πια, υπάρχει αρκετό φως και ουρανός για όλους". Δάγκωσε τα χείλη της μέχρι που μάτωσαν. Κρατήθηκε. Άλλωστε ποιος θα την άκουε; Δεν είχε πλέον τίποτα να καρτερά από μια κοινωνία μακελάρισσα....

Πόσα μυστικά κρύβει η σιωπή ενός παιδιού!

Πέντε παιδιά φορτωμένα το καθένα με ένα σακί στη ράχη γεμάτο ανεκπλήρωτα όνειρα και επιθυμίες ξεχασμένα στα ορφανοτροφεία σαν αζήτητη πραμάτεια.
Τα μάτια τους βουρκώνουν καθώς τα τυλίγει το σούρουπο γεμάτο χέρια απλωμένα να ζητιανεύουν ...κοντές φούστες...ψηλά τακούνια...πρόσωπα δίχως ελπίδα και μ\' ένα ερώτημα πάντοτε να κρέμεται από τα ακρόχειλα τους.

Που να γυρίσουν το βλέμμα;
Ποιός ορίζοντας να κρύβει άραγε την αλήθεια του αύριο;

...μέσα στις φλέβες τους κρύβουν τα όνειρα τους,
τα κορίτσια φοράνε τις τρύπιες κουρτίνες για νυφικό,
τα αγόρια κοιτάζονται μέσα στους καθρέπτες της άρνησης και παλεύουν τις σκιές που τους κυνηγούν. Μόνο έτσι μπορούν ν΄ αντέχουν τις γυμνές νύχτες που τα κρατούν άγρυπνα...

Πόση αλμύρα χωρά μέσα σ\' ένα δάκρυ παιδικό!!!