Ένας πρίγκιπας στέκεται όρθιος, ανέμελος, μ\' ένα κύπελλο στο χέρι. Πίσω του, σ\' ένα κρεβάτι κείται ένα πτώμα. Δύο μουσικοί, σε μια γωνιά του δωματίου, παίζουν λαούτο. Έξω, πίσω απ\' την πόρτα, φρουρούν δυο στρατιώτες. Ο ένας κρατάει ένα μεγάλο ξίφος και μια ασπίδα, ο άλλος ένα δίχτυ μονομάχου και μια τεράστια λόγχη. Όλοι είναι ήρεμοι, γαλήνιοι, εκτός από μια γυναίκα, κρυμμένη πίσω από ένα παραθυρόφυλλο. Έχει μια περίεργη έκφραση, ανήσυχη και ταυτόχρονα χλευαστική. Είναι χωρίς αμφιβολία η μόνη που γνωρίζει το μυστήριο αυτής της δολοφονίας και την απειλή που διατρέχει ο πρίγκιπας.

Ως παιδί, ο Ρασούλ ένιωθε γοητευμένος απ\' αυτή την αρχαία μινιατούρα παρόλο που τον κατέκλυζε μια περίεργη αίσθηση, μια ακαθόριστη δυσφορία. Στο σπίτι των παππούδων του, καθόταν με τις ώρες μπροστά απ\' τον πίνακα και επινοούσε ιστορίες στις οποίες αυτός ήταν ο πρίγκιπας. Και πάντα έδινε φωνή στη γυναίκα που παρατηρούσε τη σκηνή, μια φωνή που ψιθύριζε κάποτε με ανησυχία και κάποτε με ειρωνεία: "Κουνήσου, Ρασούλ, κουνήσου!"