Αφιερώνεται στο πολύπαθο γυναικείο κίνημα και τη Γυναίκα, που σαν πηγή της Ζωής, που δεν την άφηναν να τη ζήσει και σαν πηγή της Δημιουργίας και της Ηδονής, μέσα απ τους δαιδαλώδεις δρόμους της "αμαρτίας" και της "ηθικής" και της μητρότητας, ξαναβρίσκει τη φυσική της "αγνότητα" και χάρη κατακτώντας και γνωρίζοντας πια το σώμα της, και τις άπειρες και κρυμμένες απ τον "πολιτισμό" διασυνδέσεις τους, με την πνευματικότητα και το συναισθηματισμό, μέσα όμως απ τους προβολείς της Γνώσης της επιστημονικής ανθρωπολογίας.