[...] Με διαλείμματα που κρατούν χιλιετηρίδες, η γη δέχεται ένα τράνταγμα, το ίδιο αυτό τράνταγμα που διαπιστώνουμε συχνά όταν παρατηρούμε το μηχανισμό του ατόμου που είναι μια άλλη μορφή της απόστασης, μορφή άγνωστη. Και που μας υποχρεώνει να πιστέψουμε στο άπειρα μικρό που είναι το ίδιο ανύπαρκτο όσο το άπειρα μεγάλο. Καθένα απ\' αυτά τα πράγματα αλλάζει τον άξονα των πόλων και την εξωτερική μορφή των εδαφών και των θαλασσών. Οι άνθρωποι τα χάνουν απ\' τις αλλαγές αυτές και τις εκλαμβάνουν για το τέλος του κόσμου. Ξαναρχίζουν απ\' το μηδέν τις πενιχρές τους προσπάθειες. Πολύ πιθανό η Ελλάδα να ήταν μια ήπειρος που τα νησιά είναι τα ψίχουλά της. Ό,τι είχε ανθίσει πάνω στα ψίχουλα αυτά, εξαντλήθηκε σιγά-σιγά όπως οι προμήθειες σ\' ένα ναυάγιο. Τα μέσα μεταφοράς αντικατέστησαν τους λωποδύτες. Οι πειρατές που εξαφανίστηκαν δεν άφησαν στη θέση τους παρά χέρια γαμψά κι άδεια κεφάλια, ένα σκονισμένο μίγμα από θρησκείες και φυλές. Η Ελλάδα είναι ένα πτώμα που το έχουν καταφάει οι μύθοι. Ένα φάντασμα στεφανωμένο με παραμύθια. Ένα ανάλογο ταξίδι λέει πολλά για την τύχη του να ζει κανείς στη Γαλλία και για την τύφλωση των Γάλλων. (Εγώ επικεφαλής. Όλοι αυτοί οι εξαθλιωμένοι βράχοι μου φαίνονταν να είναι η Εδέμ).