Ναι, θα το πρότεινα σε φίλο-η μου
05-11-2017 20:08
Όταν βλέπεις βιβλία να έχουν γραφεί από σπουδαίους συγγραφείς, οι οποίοι έχουν καταξιωθεί για το έργο τους, έχεις αυξημένες προσδοκίες και περιμένεις να διαβάσεις κάτι πολύ καλό. Το ίδιο ακριβως έπαθα διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο. Γνωρίζοντας τη Διδώ Σωτηρίου μέσα από άλλα βιβλία ή κείμενά της, περίμενα ότι και το συγκεκριμένο μυθιστόρημα θα ήταν αντίστοιχου επιπέδου. Δυστυχώς έπεσα έξω.Την υπόθεση να πω την αλήθεια δεν την κατάλαβα. Η σκιαγράφηση, μιας κοινωνίας και της ζωής ενός νέου στη δεκαετία του '55-'65, με όλα τα κατάλοιπα που έχει αφήσει ένας πόλεμος και ένας εμφύλιος συνάμα. Ναι, μια χαρά ως εδώ, όμως κάπου χάθηκα. Πολλές περιπλεγμένες ιστορίες, πολλά πρόσωπα που ξεπροβαλαν μαζί με τις δικές τους ιστορίες για να καταλήξει η υπόθεση, από το πουθενά, σαν πρόζα που τη διαβάζουν κάποιοι ηθοποιοί και επρόκειτο να γίνει ταινία. Και εδώ μπαίνει ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ποια εν τέλει η υπόθεση του μυθιστορήματος; Γιατί μια φορά την σκιαγράφηση της μετεμφυλιακής κοινωνίας δεν την αντιλήφθηκα. Ούτε την προβολή της ζωής του νέου και την προσπάθεια του για επιβίωση κατάλαβα. Το μόνο που διάβασα ήταν για ενα νέο παρασυρμένο από τη λόξα του να γίνει συγγραφέας και μεχρι εκει.Κριμα, γιατι εχοντας στο μυαλο σου τα "Ματωμένα χώματα" περιμένεις ότι θα είναι και αυτό κάτι αντίστοιχο. Όμως μου προκαλεσε τόσο μεγάλη σύγχυση, σε σημείο που να μην θέλω να ολοκληρώσω την ανάγνωση.Το μόνο θετικό είναι ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής της Διδώ Σωτηρίου και το ιδιωματικο λεξιλόγιο που μπορούμε να πούμε ότι ίσως προσδίδει μια κάποια χάρη στο κείμενο. Όμως μέχρι εκεί. Απουσία εκφραστικών μέσων, απουσία εικόνων, απουσία συναισθημάτων κατά την ανάγνωση.
Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;
Ναι
/
Όχι