Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μια λέξη για να περιγράψω το πρώτο μυθιστόρημα της Lauren DeStefano, αυτή θα ήταν : Εξαιρετικό.Ο κόσμος έχει αλλάξει, η ματαιοδοξία μας έχει φέρει τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής.Η επιστήμη αντί να μας σώσει μας καταδίκασε.Αντί για αθανασία γευόμαστε μόνο πόνο και θάνατό.Οι άντρες ζουν μέχρι τα είκοσι πέντε.Δυστυχώς οι γυναίκες, δεν είναι τόσο τυχερές, ζουν μέχρι τα είκοσι.Ο φόβος κυριαρχεί όσο οι γενετιστές αδυνατούν να βρουν το αντίδοτο.Είμαι η Ρίνα, είμαι κιόλας δεκαέξι,και τη μέρα που με πήραν τελείωσε η ζωή μου…. η έτσι νόμιζα! Αυτή είναι η ιστορία μου…Ο Κήπος των Πειραμάτων δεν είναι μια ιστορία γεμάτη με εκρήξεις. Ενενήντα τοις εκατό της πλοκής λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος, και περιλαμβάνει μια χούφτα χαρακτήρων. Εμείς στον έξω κόσμο θα ρίξουμε μόνο μια αποσπασματική ματιά. Και όμως χάρη σε όλα αυτά, αυτή είναι η ιστορία που θα μπει βαθιά κάτω από το δέρμα σας, με αποτέλεσμα να μείνετε ξύπνιοι τη νύχτα σκεπτόμενοι για αυτή, καιρό μετά την ολοκλήρωσή της.Από την πρώτη σελίδα βρίσκουμε κλειδωμένη σε ένα σκοτεινό, κλειστό χώρο την δεκαεξάχρονη Ρίνα και μαζί της δεκάδες άλλα κορίτσια. Αναγνωρίζουμε το σκοτεινό χώρο ως το πίσω μέρος ενός φορτηγού. Κι έτσι αρχίζει η ιστορία της...Η Ρίνα δεν ξέρει ποια είναι τα άλλα κορίτσια ή πού τις πηγαίνουν. Τα κορίτσια δεν μιλάνε το ένα στο άλλο, δεν προσπαθούν να παρηγορήσουν αυτά που κλαίνε ή είναι άρρωστα. Έχουν απλώς καταρρεύσει στο δάπεδο του οχήματος, χαμένες στο σκοτάδι και τους δικούς τους προσωπικούς εφιάλτες.Και έτσι μαθαίνουμε το πρώτο, και ίσως το πιο αποκαλυπτικό μάθημα του Κήπου των Πειραμάτων : ότι δεν υπάρχει αυτόματη αλληλεγγύη στον πόνο. Η αθλιότητα και ο φόβος δεν κάνουν τη ψυχή ισχυρότερη. Σε καταστάσεις ζωής ή θανάτου οι δυνατοί επιβιώνουν και οι αδύναμοι τείνουν να χάνονται.Οφείλω να ομολογήσω ότι βρήκα τα πρώτα κεφάλαια της ιστορίας να κυλούν αργά, παρά τη λυρικότητα του κειμένου και την εξαιρετική γραφή.Αν συνεχίσετε όμως την ανάγνωση απλά δεν θα μπορείτε να σταματήσετε.Αυτό που κάνει την ιστορία τόσο έντονα αναγνώσιμη είναι η δύναμη της φωνής της Ρίνα. Είναι μια θαυμάσια αφηγήτρια, και η κα DeStefano χρησιμοποιεί τη μοναδική οπτική της για να μας καθοδηγήσει στις περίπλοκες καταστάσεις του κόσμου της.Με δεξιοτεχνία υφαίνει αναδρομές στο παρελθόν, τα όνειρα και τις φαντασιώσεις.Τι κι αν είναι, μια δυνατή νεαρή γυναίκα με μεγάλη αποφασιστικότητα,η Ρίνα δεν είναι σε καμία περίπτωση μια κλασσική ηρωίδα. Κάτι που κάνει ξεκάθαρο η συγγραφέας. Ένα από τα πράγματα που θαύμασα πολύ σε αυτό το βιβλίο είναι ο τρόπος που μας μεταφέρει από γεγονός σε γεγονός. Μας αφήνει άφωνους και αμέσως μας κάνει να λαχανιάζουμε από φρίκη. Βλέπουμε μια παράξενη κατάσταση σχεδόν αποδοχής - και στη συνέχεια γυρίζουμε πάλι, απότομα, «πίσω».Αξίζει να αναφερθούμε στα δευτερεύοντα πρόσωπα της ιστορίας αυτής.Νομίζω ότι τα πρόσωπα αυτά είναι ίσως η μεγαλύτερή δύναμη του Κήπου των Πειραμάτων. Από τους λιγότερο «σημαντικούς» χαρακτήρες, όπως τη φωνακλού, αλλά καλόκαρδη μαγείρισσα,την την κυκλοθυμική Ρόουζ, την τραγική Τζένα, στην μικρούλα Σέσιλι και τέλος στον «τυφλό» Λίντεν. Το δευτερεύον καστ εδώ, δημιουργεί την αίσθηση ενός πραγματικού κόσμου, ακόμη και αν, όπως προαναφέρθηκε, ο κόσμος που βλέπουμε είναι πραγματικά πολύ, πολύ μικρός.Για μένα η ιστορία της Σέσιλι, ο χαρακτήρας της, αποτελεί ηχηρή ένδειξη για το δεύτερο μεγάλο μήνυμα της ιστορίας : Τα άτομα που υποφέρουν περισσότερο από τα συστήματα της καταπίεσης συχνά θα είναι αυτοί που αγωνίζονται πιο σκληρά για τη διατήρησή τους. Δεν θέλουν να ξεφύγουν.Δεν μπορούν.Το τέλος του βιβλίου μας αφήνει με πολλά ερωτήματα ενώ ανοίγει νέους ορίζοντες για τους πρωταγωνιστές μας.Αλλά ευτυχώς για εμάς το δεύτερο βιβλίο είναι εδώ και θα μας δώσει μερικές, πολυπόθητες, απαντήσεις.Διαβάστε Το Κήπο των Πειραμάτων και χαθείτε στα μονοπάτια του…

Από τα λίγα βιβλία που με τράβηξε το εξώφυλλο του. Περιέργως μου άρεσε πολύ και καθώς το διάβαζα ήταν σαν να το έβλεπα μπροστά μου. Πολύ ζωντανό και ευφάνταστο. Παρόλα αυτά δεν σε κρατάει σε τόσο μεγάλη αγωνία ώστε να περιμένεις το 2ο.. το οποίο εγώ προσωπικά δεν έχω διαβάσει ακόμη

Ένα αρκετά όμορφο εφηβικό βιβλίο φαντασίας που όμως μου θύμιζε αρκετά άλλα του είδους του και γι' αυτό δε με έκανε να συνεχίσω αμέσως στο επόμενο. Παρόλα αυτά το διάβασα πολύ γρήγορα και δε με κούρασε ιδιαίτερα.