[...] Όταν το ούζο έρθει σε επαφή με τον πάγο ή το βάλουμε στο ψυγείο, τα αιθέρια έλαια της ανηθόλης (ο γλυκάνισσος που λέγαμε) ψύχονται και δημιουργούν κρυστάλλους, οι οποίοι μας προκαλούν ξυνίλες, καούρες και πονοκέφαλο και αδικούμε και τους μεζέδες γιατί νομίζουμε ότι τα προκαλούν αυτοί. Τι να κάνουμε όμως, που θέλουμε να είναι δροσερό το ουζάκι που πίνουμε; Απλά βάζουμε όσα παγάκια θέλουμε στο ποτήρι ή στην καράφα με το νερό, αλλά ποτέ απ\' ευθείας στο ούζο. Αυτό είναι ένα από τα πέντε (5) "δεν πρέπει" που... πρέπει να τηρούμε για να απολαμβάνουμε το ουζάκι μας και να αποφεύγουμε τις... "παράπλευρες απώλειες".
2) Δεν πίνουμε σε μεγάλα ποτήρια με μεγάλο στόμιο, γιατί μπαίνει και η μύτη μας μέσα και εισπνέοντας τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ, μεθάμε γρηγορότερα. Στη Μυτιλήνη, οι γνώστες το πίνουν στα "κανονάκια", τα ποτήρια με το στενό στόμιο και τον "κλέφτη" πάτο.
3) Το ποτήρι μας πρέπει να αδειάζει τελείως και μετά να το ξαναγεμίζουμε γιατί έτσι μπορούμε να ελέγχουμε την σταθερή αναλογία ούζου-νερού, μιας και ο καθένας από μας έχει τη δική του γεύση και αναλογία. Για τον ίδιο λόγο δεν είναι ευγενικό να βάζουμε εμείς ούζο στον άλλον.
4) Ούζο χωρίς μεζέ δεν εννοείται. Εδώ έχουμε και τις ταξικές διαφορές του ούζου. Σπεύδω να διευκρινίσω ότι η τοξικότητα του ούζου αναφέρεται περισσότερο στην ώρα παρά στους μεζέδες και την ποικιλία τους. Το "καλό" ούζο πίνεται χειμώνα - καλοκαίρι, το μεσημέρι, αλλά με τέτοιο τρεχαλητό, με δουλειές και υποχρεώσεις, το έχουμε συνδυάσει με βραδινή έξοδο ή διακοπές. Εδώ γίνεται η μεγάλη σύγχυση και η παρανόηση, ότι το ούζο πίνεται το καλοκαίρι. Ουδέν αναληθέστερον τούτου, που θα έλεγε και η καθηγήτρια μου του συντακτικού, γιατί οι καλύτεροι ουζομεζέδες βρίσκονται από Οκτώβριο μέχρι Απρίλιο και μιλώντας για ουζομεζέδες, εννοούμε πρωτίστως ό,τι βγαίνει από τη μαμά Θάλασσα. Προσέξτε! Με οικολογική συνείδηση γέρου ψαρά, πριν μας βομβαρδίσουν με "μη" και "δεν κάνει" οι ιχθυολόγοι και οι άλλοι επιστήμονες. [...]

Οι συνταγές που περιέχονται είναι:
- Το πιάτο του ψαρά
- Μυδοκεφτέδες
- Γαβροκεφτέδες
- Γλώσσες (ψάρια)
- Ρολό Νάπης
- Σουπιά κρασάτη
- Λυκουρίνος γεμιστός (καλαμάρι μικρασιάτικο)
- Χταπόδι κατσαρόλας
- Ξιφίας με τέσσερα πιπέρια (κρασάτος)
- Σουτζουκάκια τόνου
- Χταπόδι με άγρια σπαράγγια
- Αϊβαλιώτικο μυδοπίλαφο
- Χιώνες με λαχανικά στη λαδόκολλα
- Θαλασσινά στην κατσαρόλα με πένες και ούζο
- Φιλέτα πεσκανδρίτσας πάνω σε σάλτσα πράσου
- Μπακαλιάρος με ρεβύθια γιαχνί
- Γιουβέτσι με θαλασσινά
- Γαρίδες μεθυσμένες
- Τσιπούρα στο φούρνο με φρέσκια ντομάτα και πιπεριές Φλωρίνης
- "Δέκα" με τόνο
- Πουράκια με χαλβά