Στον Ντάλτον Τράμπο,
τον δημιουργό
της αγαπημένης μου ταινίας:
"The lonely are the brave"

Φάτε μάτια... (λίγα λόγια για το έργο)

.. .Όταν τα μανταλάκια ήταν ακόμα ξύλινα, είδα την πρώτη μου ταινία. Ο "Τομ Σώγιερ" από την... ανάποδη! Η γεμάτη πλατεία στην αυλή της εκκλησίας με ανάγκασε να χωθώ πίσω από την λυόμενη οθόνη του περιοδεύοντα δημοτικού κινηματογράφου... Κάποιο κυριακάτικο πρωινό στα συνοικιακά σινεμά ο "Μασίστας,ο ελευθερωτής των σκλάβων", είχε ήδη πιάσει μια ...φάλαινα ψαρεύοντας από την παραλία της Τσινετσιτά, προτού ακόμα πέσουν οι τίτλοι του έργου! Ίσως αυτή η εικόνα υποσυνείδητα με οδήγησε στην δημιουργία της φετινής αφίσας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης... Ο "ψαράς" με το κουστούμι μόλις έχει ψαρέψει ένα κομμάτι φιλμ ή μήπως χρησιμοποιεί το φιλμ σαν δόλωμα για "φάλαινες"; Εμείς πάντως, οι θεατές, μπορούμε να μονολογήσουμε... "φάτε μάτια ψάρια!"... Ακολούθησαν οι κοπάνες από το σχολείο και δύο ταινίες την ημέρα, εφαρμόζοντας παλιά κόλπα και εξαργυρώνοντας τα μπουκάλια της μπύρας σαν "επιστροφή" στον μπακάλη της γειτονιάς, που μόλις τα είχα αφαιρέσει από τα καφάσια του! Το αντίτιμο υπερκάλυπτε τα εισιτήρια για τον φτηνότερο -τότε- εξώστη. Στο διάλειμμα όμως, σφυρίζοντας αδιάφορα, πάντα πλατεία και τέταρτη σειρά από μπροστά με απαγορευμένο πασατέμπο αλλά και σάμαλι, παστέλι, κωκ, τσιπς, λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μπυράλ ή ταμ-ταμ. Η ταξιθέτρια περνούσε συχνά-πυκνά και μας "αρωμάτιζε" με κάτι σαν το κουνουποκτόνο Φλ/τ... "Ακατάλληλα" από παραπλήσιες ανεγειρόμενες οικοδομές ή μπαλκόνια και ταράτσες φίλων... Τα καλοκαίρια στο παραθαλάσσιο χωριουδάκι, στην μάντρα ενός σπιτιού που μετατρέπονταν περιστασιακά σε σινεμά, βλέπαμε τις ταινίες, τις οποίες προανήγγειλε ένας τελάλης σ\' ένα αμάξι με ντουντούκα, παρέα με τις "σινεφίλ" κότες του κοτετσιού που βρισκόταν στην αυλή! Φέρναμε και το σκαμνάκι μας από το σπίτι, γιατί οι σανίδες πάνω στους τσιμεντόλιθους γέμιζαν πάντα ασφυκτικά... Κύλησε ο χρόνος και, μετά από πολύχρονη παραμονή για σπουδές στο εξωτερικό, επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Η πρώτη δουλειά που βρήκα ...κομπάρσος! Ο άγγλος ενδυματολόγος της ταινίας ήθελε σώνει και καλά να με ντύσει παπά, επειδή είχα αφήσει γένια! Αρνήθηκα κατηγορηματικά και, επειδή ήταν γκέι και με γούσταρε, υποχώρησε. Ντύθηκα εργάτης "εποχής". Αυτοί, που τους είχαν ντύσει "αριστοκράτες", φούσκωναν από περηφάνια και σπρωχνόντουσαν για να είναι γκρο-πλαν στο φακό. Εγώ, χτύπαγα κάρτα κι εξαφανιζόμουν, επιστρέφοντας, όταν είχαν τελειώσει πια τα γυρίσματα της ημέρας, για να πάρω το μεροκάματο. Μέχρι που με έκαναν τσακωτό και, παρά τη συμπάθεια που είχα κερδίσει από τον γκέι ενδυματολόγο, με απέλυσαν κι έτσι τελείωσε άδοξα η καριέρα μου στον κινηματογράφο... Αυτά και άλλα πολλά πέρασαν πρόσφατα σαν ταινία μπροστά στα μάτια μου και έγιναν η κινητήρια δύναμη αυτής της κινηματο(ζω)γραφικής δουλειάς μου. Ανακάτωσα λίγο Πικάσσο με Αλμοδόβαρ και Καραγκιόζη, για να σιγοψιθυρίσω κι εγώ μαζί σας...

Τάσος Παυλόπουλος, 20 Οκτωβρίου 2003