Ένα ατμοσφαιρικό αστυνομικό μυθιστόρημα του Ανδρέα Αποστολίδη

Η πλοκή εκτυλίσσεται σε μία πανσιόν, όπου έχει πάει να παραθερίσει προς το τέλος του καλοκαιριού ο Κολωνακιώτης δικηγόρος πρωταγωνιστής μας. Εκεί οι λιγοστοί ένοικοι, αναπτύσσουν αμέσως σχέσεις μεταξύ τους, παρόλο που πρόκειται για τελείως διαφορετικούς και ασύνδετους μεταξύ τους χαρακτήρες. Η συνέχεια είναι προβλέψιμη. Γίνεται ένα έγκλημα, αναστατώνεται η ήρεμη καθημερινότητά τους και στόχος είναι να βρεθεί ο δολοφόνος. Το ένα έγκλημα φέρνει και ένα δεύτερο και η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.

Το βιβλίο τοποθετείται χρονικά αμέσως μετά τη Χούντα και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, με επιδερμικές αναφορές σε αυτά. Οι σκηνές περιγράφονται ερκετά ρεαλιστικά και οι ήρωες αποτελούν μία μικρογραφία της κοινωνίας, κυρίως της αστικής τάξης. Οι εικόνες ενίοτε αποδίδονται με έναν ανώριμο λυρισμό.

Η πλοκή σε κάποιο σημείο πλατιάζει χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, χαλαρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, η έκταση του μυθιστορήματος είναι περιορισμένη, οπότε αποκαθίσταται σχετικά γρήγορα αυτή η δυσαρμονία.

Αρκετά ενδιαφέρον, αν και στο τέλος έχασα την μπάλα. Ξεκινάει θυμίζοντας πολύ το Έγκλημα κάτω από τον ήλιο, όπου μια ηλικιωμένη κυρία \"ξεναγεί\" τον Πουαρό στις ιστορίες των παραθεριστών του ξενοδοχείου. Καλογραμμένο, με ωραίες εκφράσεις (π. χ. δείτε πώς περιγράφει μια κοπέλα, το πρώτο θύμα: \"Η σύνθεση των χαρακτηριστικών της φώλιαζε σε δυο υγρά μπλε μάτια, που έλαμπαν σε ροδοκόκκινο φόντο, όπως είχαν γίνει το πρόσωπο και τα μαλλιά της εκτεθειμένα επί ώρες στον ήλιο και στην αλμύρα της θάλασσας και η ακριβής τους απόχρωση έπαιζε, ανάλογα με το φως, στο μεταίχμιο ενός έντονου μπλε κοβαλτίου κι ενός πιο ανοιχτού, αραιωμένου στο σταχτί του καπνού\"). Καλοί διάλογοι, πισωγυρίσματα στην αφήγηση που σε κρατάνε σε αγωνία και αναρωτιέσαι συνέχεια τα πώς και τα γιατί. Πολύ καλά γραμμένη και δοσμένη η αναπαράσταση της εποχής (οι πρώτες μέρες της Μεταπολίτευσης του 1974) και ο τρόπος που ανακατεύονται στην ιστορία το σκάνδαλο των νωπών κρεάτων (υπήρξε άραγε τότε κάτι τέτοιο;) με τους Ρουμάνους κατασκόπους, την ΚΥΠ, το Χίλτον στα σχετικά πρώτα του βήματα, η δίκη των χουντικών κλπ. Πολύ καλή ατμόσφαιρα και περιγραφή των υπόπτων, γενικά όλα καλά. Αλλά....Από ένα σημείο και μετά εμφανίζονται όλα αυτά μαζί και ανακατεύονται σε ένα απίστευτο κουβάρι. Τα πράγματα τα κάνει χειρότερα ένας ΚΥΠικός που έχει σχέση με τα δυο θύματα που δολοφονούνται από το παρελθόν τους κι έτσι φτιάχνεται ένας ωραιότατος και νοστιμότατος αχταρμάς. Στο βιβλίο δεν υπάρχει μονοδιάσταστη και μονόδρομη αφήγηση: πρωταγωνιστές, ο φόνος, ύποπτοι, άλλοθι, ανακρίσεις κ. ο. κ. Αυτό ακριβώς, όπως τουλάχιστον το χειρίζεται εδώ ο συγγραφέας, λειτουργεί αρνητικά και για μένα προσωπικά η αλήθεια με μπέρδεψε και με ξένισε ολότελα. Δεν το προτείνω και πολύ φανατικά αλλά τι στο καλό, καλοκαίρι είναι ακόμη, κάποιους θα τους χαλαρώσει εκεί στην ξαπλώστρα....