Έξυπνο και διασκεδαστικό. Ανατρεπτικό ακόμη και από παράγραφο σε παράγραφο. Υπάρχουν σημεία που ξεκαρδίζεσαι και θες να διαβάσεις κι άλλο. Αυτοσαρκασμός στο μέγιστο! Σατιρίζει τη λογοτεχνική πραγματικότητα, την οικονομική πραγματικότητα, την εφηβική πραγματικότητα, ακόμη και τον εαυτό του. Αυτό μου αρέσει στους ανθρώπους, να έχουν αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία και να μη διστάζουν να τσαλακώσουν με ωραίο τρόπο την εικόνα τους!

Πνευματώδες και γουστόζικο, θύμιζε αρκετά Λένο Χρηστίδη αλλά με μέτρο και με διαφορετική γραφή.

Αγαπημένο μου σημείο εκεί που σατιρίζει τα "ιστορικά μυθιστορήματα": "Παντού όπου και να πήγαινε ο ήρωας έβρισκε μια κοπέλα των ονείρων του και την αγαπούσε τρελά και τον αγαπούσε κι εκείνη. Όμως μετά από λίγο καιρό κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός τους στερούσε την ευτυχία. Η Άννα κάηκε στην καταστροφή της Σμύρνης, η Μαριάννα ανατινάχθηκε στον τορπιλισμό της Έλλης, τη Χριστιάνα την εκτέλεσαν οι Ναζί, η Βαλεριάνα έφαγε στη μάπα μια ναπάλμ στο Γράμμο, η Αντριάνα σκοτώθηκε μαζί με τον Λαμπράκη και τη δεύτερη Άννα την πάτησε "εντελώς τυχαία" το leopard ενώ έκανε αναστροφή για να εισέλθει στο Πολυτεχνείο. Ήταν άτυχος ο Ιωσήφ Διογένης, πρωταρχικά γιατί την ιστορία του την είχε αναλάβει ο συγκεκριμένος συγγραφέας" (σελ. 104-105).

Σε άλλα σημεία που γέλασα πολύ: σε έναν στημένο πδοσφαιρικό αγώνα που ο διαιτητής δεν χαμπαριάζει και καρφώνει τα κακώς κείμενα: "Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε τι επακολούθησε. Όλοι έχουμε δει σκηνές από την επίθεση του Αρταξέρξη στα Κούναξα το 401 π. Χ. και την απόβαση στη Νορμανδία στο Medal of Honour 2" (σελ. 155).