Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα του Μάνου Ελευθερίου, του οποίου οι στίχοι και η συνολικότερη προσφορά στην ελληνική τέχνη είναι αδιαμφισβήτητη, ωστόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα μου φάνηκε δυστυχώς βαρετό και επαναλαμβανόμενο. Πρόκειται για ακόμα ένα βιβλίο με πρωταγωνιστή έναν συγγραφέα που μέσα από μια κατάσταση εγκλεισμού στην οποία έχει περιέλθει, αναλογίζεται το παρελθόν και τις αναμνήσεις του, το παρόν του και τα όσα θα μπορούσε να είχε γράψει αλλά δεν έγραψε. Αναγνωρίζω ότι αγοράζοντας ένα βιβλίο με τίτλο "Άνθρωπος στο πηγάδι" πήρα το ρίσκο ότι παίρνω ένα βιβλίο που μάλλον δε θα έχει πολύ δράση και ιδιαίτερη πλοκή, και ότι προφανώς θα πρόκειται για εσωτερικό μονόλογο, ωστόσο δεν περίμενα κάτι τόσο ξερό. Δε μου βγήκε το ρίσκο! Δε θα το συνιστούσα και μάλλον δε θα προτιμούσα και κάποιο άλλο από τα μυθιστορήματά του. Ωστόσο δε θα μπορούσα να μην αναφέρω ότι στίχοι τραγουδιών όπως τα Μαλαματένια λόγια, ο Άμλετ της Σελήνης, οι Ελεύθεροι κι ωραίοι με ανατριχιάζουν ως και σήμερα, μετά από τις χιλιάδες φορές που τους έχω ακούσει!