"Και άλλοι αέρηδες τη σήκωσαν από τότε σε άλλα νησιά. Αλλά πάντα μετρούσε την έντασή τους με εκείνους τους πρώτους αέρηδες που της έφεραν τον άνθρωπο από τη μεγάλη πολιτεία και της θύμισε την απεραντοσύνη του κόσμου. "Διάλεξε", της είπε." Τα διηγήματα της Δήμητρας Μήττα υπάρχουν σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα: ως στοχασμός, ως αφηγηματικός λόγος, ως αποτύπωση της σχισμάδας που βρίσκεται ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που φαίνεται, ως μυθοπλασία, ως ασκήσεις μνημονικού, ως δεξαμενή εκφραστικών μέσων. Η συγγραφέας υποπτεύεται το απίθανο και ανακαλύπτει το στιγμιαίο κάλλος των ανθρώπινων σχέσεων. Με τον τίτλο που υιοθέτησε, Γραμματοσειρές και Φωτογράμματα, συμπυκνώνει τη δική της πραγματικότητα, εκείνην που συγκροτούν τα περιεχόμενα των λέξεων και των εικόνων.