Δεν μπορώ να το πω τόσο καλό όσο την "Αυτοκρατορία των λύκων" ή τα "Πορφυρά ποτάμια", αλλά δεν παύει να είναι ένα πολύ καλό βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί!

Έχω μείνει άφωνος! Καταιγιστική δράση, το Παρίσι όπως δεν το έχετε ξαναπερπατήσει, αντισυμβατικοί πρωταγωνιστές αστυνομικοί, ένα όπλο εγκλήματος που ξεφεύγει από όλα τα άλλα, θείες και ουράνιες μελωδίες που δεν είναι και τόσο καθαρές και αγνές, ένα μυστικό που κρατάει δέσμιο κάποιον και δεν μπορεί να λύσει τον γρίφο που του παρουσιάζεται και μια ιστορία που πάει πίσω, μια ιστορία που κλιμακώνεται πηγαίνοντας από το ένα πτώμα στο άλλο και από τη μία ένδειξη στην άλλη, ένα μυστήριο που επιλύεται με κατά μέτωπον επίθεση και διάσπαση του τελικού στόχου, ένα μυστήριο που φτάνει ως τη δικτατορία Πινοσέτ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου.Λιονέλ Κασντάν: συνταξιούχος, 60χρονος και παχύς αστυνομικός του Εγκληματολογικού, Αρμένης την καταγωγή, με τις απόψεις του για τη γενοκτονία των Αρμενίων και για τις απηνείς διώξεις των ομοίων του το 1915, χήρος, παρ' ολίγον αυτόπτης μάρτυρας του πρώτου φόνου στο βιβλίο, οπότε μπαίνει σε δράση, παρακάμπτοντας πολλές φορές τους νόμους και το εθιμοτυπικό. Σκληρός και ανεξέλεγκτος, χήρος. Με ένα τρομερό μυστικό πίσω στο παρελθόν καλά κρυμμένο.Σεντρίκ Βολοκίν: 20χρονος αστυνομικός του Τμήματος Ανηλίκων, ωραίος και γοητευτικός, έξυπνος και αθλητικός, εθισμένος στην ηρωίνη και γι' αυτό στην αρχή της ιστορίας σε κέντρο αποτοξίνωσης. Μόλις ξεκινούν οι δολοφονίες και η υπόθεση αρχίζει να γίνεται γνωστή, του τραβά την προσοχή και αποφασίζει να την εξιχνιάσει ως αντιπερισπασμό στην ηρωίνη και τον εθισμό του.Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από τα εξής θέματα: πρώτα πρώτα ο δολοφόνος δε φαίνεται να είναι ένας αλλά πολλοί και όχι ενήλικος αλλά παιδί. Τα θύματα πεθαίνουν με κατεστραμμένους λαβυρίνθους αυτιών, σαν κάτι να τους τρύπησε τα τύμπανα. Οι έρευνες των δύο αντρών αποκαλύπτουν αργά αργά, μεθοδικά και σαδιστικά για τον αναγνώστη ένα σωρό βρώμικες ιστορίες από το παρελθόν της ανθρωπότητας και αργούν να εστιάσουν στην κύρια πηγή του κακού, οπότε θα καταναλώσετε πολλά νύχια, πιστέψτε με!1) Χιλή, δεκαετία του 1970. Ο σοσιαλισμός του Αλιέντε και η δικτατορία του Πινοσέτ. Το υπόγειο ροκάνισμα των Ηνωμένων Πολιτειών κατά του Αλιέντε, με αποκορύφωμα το εμπάργκο του 1971, κάτι που προετοίμασε άνετα το πραξικόπημα του Πινοσέτ με την υποστήριξη των ΗΠΑ (ο Αλιέντε ήταν σοσιαλιστής και ήθελε και να εθνικοποιήσει τα μεταλλεία χαλκού, την κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας, που κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ανήκαν σε αμερικάνικες εταιρείες. "Η αμερικανική Ιστορία είναι απλούστατα μια ένοπλη ληστεία" κατά τον συγγραφέα). Οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πραξικοπήματος υπολογίζονται σε 10.000 σήμερα, 90.000 κρατούμενοι φυλακίστηκαν τους πρώτους μήνες του καθεστώτος Πινοσέτ, 163.000 αναγκάστηκαν να εξοριστούν, 3.000 αγνοούνται ("Ούτε νεκροί, ούτε ζωντανοί. Σβήστηκαν από προσώπου γης. Χάθηκαν"). Εφαρμόστηκαν σωρεία βασανιστηρίων, αρχικά στο στάδιο του Σαντιάγο, ύστερα στις φυλακές και τα ανακριτικά κέντρα, μεταξύ των οποίων η περιβόητη Βίλα Γκριμάλντι, ηλεκτροσόκ, βιασμοί, κτηνωδίες....Μέσα σε αυτό το κλίμα η χιλιανή κυβέρνηση ήρθε σε μυστική συμφωνία με τη γαλλική κυβέρνηση και κάλεσε Γάλλους στρατιωτικούς και βασανιστές για να υποδείξουν την καλύτερη κακομεταχείριση στους κρατουμένους!2) Χανς-Βέρνερ Χάρτμαν. Γερμανός εγκληματίας πολέμου, φανατιός με τη μουσική, τον ήχο και τη φωνή. Μουσικός αλλά και βασανιστής κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου. Το σκάει από την Ευρώπη και καταφεύγει στη Χιλή, όπου βρίσκει εύφορο έδαφος κατά τη δικτατορία του Πινοσέτ και συνεχίζει τα βασανιστήρια αλλά και κάτι άλλο, πιο φρικιαστικό: τη φωνή, το ηχόχρωμα, σε τι βαθμό έντασης μπορεί να φτάσει και με ποιες συνέπειες στο γύρω περιβάλλον. Μπορεί η ένταση της φωνής να σκοτώσει κάποιον, όπως η φωνή μιας σοπράνο σπάει το γυαλί; Αυτά τα μελετούσε ο Χάρτμαν, ένας σκληρός άντρας που κι αυτός όπως όλοι οι βασανιστές χρησιμοποιούσε τη μουσική σε κάθε ευκαιρία (όταν έφταναν τα τρένα του θανάτου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όταν βασανίζονταν οι κρατούμενοι, όταν εκτελούνταν, όταν δούλευαν σε απάνθρωπες συνθήκες). Ο Χάρτμαν ηχογραφούσε τις κραυγές πόνου των κρατουμένων! Το χειρότερο όμως είναι ότι ο Χάρτμαν ίδρυσε στο Βερολίνο, και μετά τον πόλεμο στη Χιλή όπου κρύφτηκε, μια σέχτα παραθρησκευτική με ανήλικα παιδιά! Μια κοινότητα όπου απαγορευόταν το γέλιο, η χαρά και η διασκέδαση και διδασκόταν η ένωση με το θείο μέσω του πόνου και η αναπαραγωγή της φυλής κατόπιν αυστηρών επιλογών, με σκοπό την ιδεώδη πνευματική μετάλλαξη! Η Χιλή δεν ενόχλησε τον Χάρτμαν και τη σέχτα του, μιας και τα εδάφη όπου εγκαταστάθηκαν έγιναν πολύ εύφορα και γενικότερα η παρουσία αυτών των ομάδων μόνο καλό έκανε στη γύρω περιοχή (το νοσοκομείο και το σχολείο της σέχτας ήταν δωρεάν ακόμη και για τους κατοίκους έξω από την κοινότητα!). Για περαιτέρω ασυλία και επιδοτήσεις, ο Χάρτμαν δε δίστασε να συνεργαστεί με τους στρατηγούς του Πινοσέτ, οπότε του δόθηκε η ευκαιρία να συνεχίσει τις μελέτες του πάνω στην ένταση της φωνής. Ο Χάρτμαν όμως δε δίσταζε να κρατάει τα παιδιά μακριά από τις οικογένειές τους παντί τρόπω κι έτσι όταν οι χωρικοί άρχισαν να στρέφονται εναντίον του εξαφανίστηκε και πάλι. Όλα δείχνουν ότι ο γιος του συνεχίζει το έργο του ιδρύοντας μια ίδιου τύπου κοινότητα στη Γαλλία, με ακριβώς τον ίδιο στόχο και σκοπό και υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες ότι οι δολοφόνοι προέρχονται από αυτήν την κοινότητα, κάτι που δυσχεραίνει εξαιρετικά το έργο των δυο αστυνομικών, μιας και η περιοχή χαίρει ιδιαίτερης εκίτμησης και από τους γύρω κατοίκους και από την ίδια την κυβέρνηση!3) Τι γίνεται όταν ένα αγόρι μπαίνει στην εφηβεία; Μεταξύ άλλων, χάνει την αγνότητα, τη χάρη της αθώας, ουράνιας παιδικής φωνής, οι φωνητικές χορδές μεταμορφώνονται, το σώμα υποδέχεται τον πόθο με συνέπεια η φωνή να αλλάζει. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν κάποιος είναι φανατισμένος μρε τη μουσική μπαρόκ και τις ψαλμωδίες από παιδικές φωνές, όταν ανακαλύπτει υποδειγματικές φωνές προεφηβικής ηλικίας και αρχίζει ένας αγώνας δρόμου ώστε αυτή η φωνή να διατηρηθεί όσο γίνεται περισσότερο; Τι άνθρωπος ήταν ο Βίλχελμ Γκετς με τη δολοφονία του οποίου ξεκινάει το βιβλίο; Τι τον συνδέει με τα άλλα θύματα; Γιατί ο δολοφόνος ακολουθεί το συγκεκριμένο τελετουργικό; Μήπως ο Βολοκίν έχει κάποια προσωπική πείρα από το κοντινό εφηβικό του παρελθόν;Ετοιμαστείτε για ξενύχτι! Η αστυνομική λογοτεχνία δεν θα είναι ίδια ποτέ ξανά μετά από αυτό το βιβλίο! Και η μουσική μπαρόκ θα δώσει μια άλλη διάσταση στην πλοκή του μυθιστορήματος.Το βασικό τραγούδι με το οποίο ξεκινούν όλα (Miserere mei, Deus):http://www.youtube.com/watch?v=36Y_ztEW1NE