Το βιβλίο αυτό, σημείο αναφοράς πλέον στον χώρο του, παρακολουθεί την έννοια του "ιδιωτικού" από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι τον δυτικό Μεσαίωνα και το Βυζάντιο, στα τέλη της πρώτης μ.Χ. χιλιετίας.

Εντοπίζει μεταξύ πολλών άλλων, το περιεχόμενο που δίνει η ρωμαϊκή αριστοκρατική ηθική στο γάμο, στην οικογένεια και στο ιδιωτικό συμφέρον, καθώς αυτή επιδιώκει την ταξική επιβολή και την ιδεολογική υπεροχή. Βρίσκει στα ερείπια της ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής στην Αφρική τη δυναμική συμπαράθεση "ιδιωτικών" και "δημόσιων" χώρων, όπως αυτή υπαγορεύεται, για παράδειγμα, από το θεσμό των πελατειακών σχέσεων. Περιγράφει την καθιέρωση μιας νέας κοινότητας, της χριστιανικής Εκκλησίας, μαζί με την πρωτόγνωρη συζυγική και σεξουαλική ηθική που τη συνοδεύει.

Μελετά το πέρασμα από τη δημόσια αγορά του άστεως στον περίκλειστο πύργο του δυτικού φεουδάρχη, που συντελείται μέσα σε ένα ενστικτώδες ξέσπασμα βίας, απληστίας και αρπαγής.
Επισημαίνει τον επανακαθορισμό των σχέσεων δημόσιου και ιδιωτικού στη βυζαντινή κοινωνία, όπως το εκφράζουν, μεταξύ άλλων, η κρατική χριστιανική λατρεία, ο μοναστικός βίος και η πνευματική συγγένεια.

Μέσα απ\' όλα αυτά, η ιδιωτική ζωή δεν είναι, όπως πιστεύουμε σήμερα, η απυρόβλητη εκείνη σφαίρα όπου ξεδιπλώνεται ελεύθερα η εσωτερική και αυθεντική ατομικότητα. Θα ήταν αναχρονισμός αν εφαρμόζαμε σε άλλες ιστορικές περιόδους τη συγκεκριμένη έννοια, απομονώνοντας την από τα κοινωνικά της συμφραζόμενα, τα οποία και τη νοηματοδοτούν κάθε φορά.