Σεπτέμβριος 1922 και ενώ ο Ελληνικός στρατός εγκαταλείπει τη Μικρασία, μια αποδεκατισμένη μεραρχία περιπλανιέται ακόμα στην έρημο της Ανατολίας. Καθώς οι ελπίδες για σωτηρία λιγοστεύουν και το ηθικό των στρατιωτών χειροτερεύει, ο ηλικιωμένος διοικητής τους πενθεί ακόμα το θάνατο της συζύγου του και βρίσκει παρηγοριά στην αγάπη του για τη μυθολογία και στον εθισμό του στη μορφίνη. Η τύχη των περιπλανώμενων φαίνεται τελικά να αλλάζει όταν φθάνουν σε μια μικρή πόλη που δεν έχει αγγίξει ο πόλεμος. Αλλά η μεραρχία δεν έχει ξεφύγει από τις Ερινύες της και τις οδηγεί στον επιφανειακά ειδυλλιακό αυτό τόπο, με μοιραίες συνέπειες για στρατιώτες και ντόπιους.


"Όπως υπαινίσσεται ο Τ.Σ. Έλιοτ στην "Έρημη Χώρα", όλοι αναζητούν κάτι σημαντικό για να αποθέσουν τις ελπίδες τους. Η προσέγγιση του Καρνέζη είναι πιο ιδιαίτερη και διφορούμενη... Χαράσσει μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο και τον κόσμο των ονείρων, ισορροπώντας επιδέξια μεταξύ μυθολογίας και απομυθοποίησης... Σκοτεινός, πνευματώδης, ευρηματικός και τολμηρός, Ο Λαβύρινθος επιβεβαιώνει τον Καρνέζη ως μία πρωτότυπη και σημαντική λογοτεχνική φωνή".
(The Times)

"Αντάξιο του Γκρέαμ Γκρην. Το αλλόκοτο μυθιστόρημα του Καρνέζη, εφευρετικά δομημένο, είναι εντυπωσιακό και γεμάτο εκπλήξεις ακριβώς όπως ένας αρχαίος μύθος".
(The Sunday Telegraph)