Το "Κρούσμα", είναι το έκτο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Κοσμόπουλου. Πρόκειται για ένα ενιαίο ποίημα σε είκοσι τέσσερα μέρη, τα περισσότερα από τα οποία γράφτηκαν από τον Σεπτέμβριο έως τα τέλη Νοεμβρίου του 1989 στην Σκιάθο. Το ποίημα ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2009. Η σχέση του Κοσμόπουλου με τον Παπαδιαμάντη, χρονολογείται παιδιόθεν. Στα προηγούμενα ποιητικά του βιβλία άλλωστε, ο Παπαδιαμάντης είναι διαρκώς παρών. Στο "Κρούσμα" -τίτλος που παραπέμπει σε παπαδιαμαντικά διηγήματα- ο Κοσμόπουλος χρησιμοποιώντας σύμβολα, ονόματα και τόπους από τον κόσμο του Σκιαθίτη, άλλοτε καταφεύγει στον ασματικά ευρύ διασκελισμό ενός εσωτερικά εμπλουτισμένου έμμετρου στίχου και άλλοτε στα θραύσματα εξιστορήσεων από την προσωπική του περιπέτεια και τις ματαιώσεις της γενιάς του. Σε μιαν απόπειρα όπου το προσωπικό τροφοδοτείται από τα απηχήματα του συλλογικού και οι λέξεις φωτίζονται από την εκκλησιαστική υμνογραφική παράδοση και την αναστάσιμη παπαδιαμαντική εκφραστική.

[1989, γενική πρόγνωση]

Παγετός την νύχτα και νωρίς το πρωί κι η στάχτη, ά
η στάχτινη μνήμη, υγρή μόνωση, ξεφτισμένος τοίχος.
Έρχονται καταιγίδες. Αλλά θάνατος δεν είναι η σταχτιά
απόγνωση των χαμένων. Είναι ο φιδίσιος ήχος

που σέρνεται χαράζοντας τα σπλάγχνα και δαγκώνει.
Ότι η ιστορία είναι η μόνη αστροφεγγιά.
Κορμάκια τσακιστήκανε στου τίποτα το αμόνι,
όμως η αγάπη τους δεν ξεψυχά σε τούτη την φυρονεριά.

Του πόνου Δάσκαλε, άπλωσε το χέρι σου το ανδρείο
κι απ\' την σιωπή σου θαλερή, στείλε τους βόμβους του φωτός
γιατί δεν κατοικεί ο θάνατος ούτε στον πόνο ούτε στο κρύο,
αλλά στην ερημιά, έξω απ’ την θύρα του παντός.