Όμορφος άγριος και σκληρός τόπος το Πέτροβο. Χωμένο στην κοιλιά δύο συνεχόμενων βουνών, κάπως σε σχήμα αμβλείας γωνίας, έβλεπε τον ήλιο να αργεί να φαίνεται και την νύχτα να έρχεται γρήγορα.
Το κράξιμο των αρπακτικών πουλιών ακουγόταν τρομακτικό, καθώς αυτά βουτούσαν τους λάκκους και τα άπατα ρέματα για ψοφίμια.
Ψηλά στις πλαγιές οι βελανιδιές και οι ντούφες αγωνίζονταν να σκάσουν το γκρίζο των βράχων.
Και κάτω, χαμηλά, στα πόδια του, σερνόταν νωχελικά το ποτάμι, καθώς ασημένιο στραφτάλιζε σα φίδι στο φως του ήλιου.
Άλλοτε πάλι αυτό το ποτάμι μεταβαλλόταν σε "στοιχιό" που εξαφανιζόταν κάτω από μια γαλακτερή όσο και πυκνή ομίχλη, που γινόταν αιτία θανάτου των ζώων που ανύποπτα και πανικόβλητα τσακίζονταν στους γκρεμούς. Οι άνθρωποι όμως, σοφότεροι, περιορίζονταν σε σπαραχτικές κραυγές για το φόβο των λύκων, αφήνοντας έτσι να μετρήσουν αυτές τις απώλειες μετά την αποχώρηση της ομίχλης.