Η Romance και η Butterfly περνάνε τις ελεύθερες ώρες τους στο chat, όπου επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους περισσότερο στον εξίσου άγνωστο Valmon. Τι κρύβεται πίσω από τα ψευδώνυμά τους και ποιες πραγματικές ζωές ξεδιπλώνονται όταν κλείσει ο υπολογιστής; Πόσο εύκολο είναι να απογυμνωθείς ψυχικά απέναντι σε έναν κέρσορα που τρεμοσβήνει και πόση προσπάθεια χρειάζεται για να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου και ν’ ανταμώσεις τον πραγματικό κόσμο; Ο κύριος Αλέξανδρος Κεφαλάς, οχτώ χρόνια πριν, έγραψε ένα τρυφερό και αδυσώπητο ταυτόχρονα μυθιστόρημα για τις κοινωνικές, ερωτικές και οικογενειακές σχέσεις που αλλοιώνονται παράλληλα με την πόλη.

Αγάπησα εξίσου τη Λέτα, τον Μάνθο και τη Ρούλα, τους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος, που είχαν ο καθένας το δικό του φορτίο να υπομείνει. Η Λέτα μόλις πήρε το χαρτί του διαζυγίου από τον Στέφανο, τον οποίο αγωνίζεται να ξεπεράσει με τη βοήθεια της κολλητής της, Δέσπως, ενώ περνάει τον χρόνο της με τη μητέρα της, Αρρίκα και τη θεία Μέλπω στο ξεχασμένο από χρόνο και ΥΠΕΧΩΔΕ αρχοντικό τους στο Θησείο. Ο Μάνθος είναι ψηλός, δυνατός, εύρωστος, γυμνασμένος, μόνο που κάτι τον εμποδίζει να προχωρήσει σε ραντεβού με τις γυναίκες που βρίσκει στο chat ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να τοποθετήσει στις σωστές βάσεις τη φιλία του με τον Αντρέα. Τέλος, η Ρούλα πνίγεται σε μια οικογένεια χωριατών, νιώθει μίσος και απέχθεια για τους γονείς της και τον αδελφό της, έχει κάνει τα δικά της όνειρα, που όμως βρωμάνε σαν τον ιδρώτα του πατέρα της και αποχρωματίστηκαν σαν τη ζωή της μητέρας της.

Με άξονα αυτούς τους ανθρώπους, ο συγγραφέας ξεδιπλώνει μια σειρά από οικογενειακά και κοινωνικά στερεότυπα, μόνο και μόνο για να τα αποκαθηλώσει και να δείξει μέσω της γλαφυρής του πένας τις συνέπειές τους στην ψυχολογία ενός νέου ανθρώπου, που ζει το σήμερα. Στο κείμενο ζωντανεύουν απόψεις, χαρακτήρες και καταστάσεις που κι εγώ έχω συναντήσει πλειστάκις στη ζωή μου κι έχω νιώσει τα ίδια πράγματα (ευτυχώς όμως δεν έφτασα να αντιδράσω όπως η Ρούλα). Παρατηρήσεις, σχόλια και κατακρίσεις αφθονούν στο κείμενο, χωρίς όμως να φαίνονται παρωχημένες ή απαρχαιωμένες, αντίθετα παρουσιάζονται με τη ματιά ενός νέου που διψάει για αλλαγή και υλοποίηση των ονείρων του, χωρίς όμως να φτάνει στα άκρα ή την ασυδοσία.

Η ιστορία του Μάνθου είναι η πιο δύσκολη συναισθηματικά και ταυτόχρονα ένα συγγραφικό παιχνίδι που κλείνει το μάτι στον αναγνώστη από την αρχή. Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, οι προσεκτικά επιλεγμένες περιγραφές της ζωής και της νοοτροπίας του με βοήθησαν να καταλάβω από νωρίς την ανατροπή που με περίμενε και με συγκίνησε αρκετά. Ξεπρόβαλε ένας άντρας που αρνήθηκε τους χτύπους της καρδιάς του μόνο και μόνο για να ακολουθήσει το αντρίκιο στερεότυπο της κοινωνίας που τον έχει εντάξει στους κόλπους της. Ο έρωτάς του για τον Αντρέα ποτέ δε βγήκε στο φως ενώ παράλληλα ξέδινε, ηλεκτρονικά πάντα, σε ηλεκτρονικές εφήμερες σεξουαλικές επαφές. Ακριβώς επειδή έχουμε αυτήν την πλοκή, το γεγονός πως και ο αδερφός της Ρούλας ήταν ομοφυλόφιλος έδωσε ένα περιττό βάρος στην αφήγηση, ειδικά από τη στιγμή που ο ρόλος του στο κείμενο δεν είχε κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα, ούτε αυτή η πληροφορία είχε κάποια συνέχεια ή συνέπεια με το υπόλοιπο μυθιστόρημα.

Αυτή η λεπτομέρεια, σε συνδυασμό με την πληθώρα των παρατηρήσεων και τις χιλιάδες μικροεικόνες που αναπαριστώνται στην καθημερινότητα των χαρακτήρων, δείχνουν έναν συγγραφέα που στα πρώτα του βήματα ήθελε να γράψει για τα πάντα, χωρίς να τιθασεύσει τη φαντασία του. Τονίζω και πάλι πως η γραφή είναι απολαυστική, σωστή και κατά τόπους διασκεδαστική, παρ’ όλ’ αυτά ίσως ξενίσει κάποιους. Δεν μπορώ όμως να μείνω αδιάφορος απέναντι στη μοναξιά της διαχειρίστριας της Λέτας, που αποτυπώνεται σχεδόν ανάγλυφα στις σελίδες, μιας γυναίκας που έχει για μόνη συντροφιά, χήρα ούσα, το σκυλί της. Ούτε μπορώ να γελάσω με την εμμονή της μαμάς της Λέτας να ζει στο αρχοντικό παρελθόν της και να αρνείται να παραδεχτεί πως γερνάει. Τι υπέροχα που παίρνουν κι αυτοί μέρος στο γαϊτανάκι της ζωής!

Το κομμάτι που αφορά τη Ρούλα δε με ικανοποίησε και πολύ, γιατί, αν και εξίσου καλοστημένο και δοσμένο ρεαλιστικότατα, η ολοκλήρωσή του ήταν απότομη, σχεδόν αποκομμένη από την αρχική κατεύθυνση του χαρακτήρα. Ταυτίστηκα μαζί της στις καταστάσεις που αντιμετώπιζε αλλά πιστεύω πως υπάρχουν κι άλλες λύσεις για να βγεις αλώβητος από τέτοια περιστατικά. Η Ρούλα λοιπόν και το σχεδόν βεβιασμένο τέλος μου άφησαν μια μικρή πίκρα, μιας και έχοντας γνωρίσει τον συγγραφέα στα κατοπινά του βήματα πιστεύω πως θα μπορούσε να είχε δώσει μια καλύτερη ολοκλήρωση. Ναι, αποκαλύφθηκε η πραγματική ταυότητα του Μάνθου, ναι, δόθηκαν σωστά οι αφορμές που θα οδηγούσαν στην κορύφωση, το φινάλε όμως ήταν σχεδόν δειλό και επιπλέον σχετικά ασαφές. Είναι σαν τη σύγκρουση των κομητών στο στερέωμα. Βλέπεις τον ουρανό, προσέχεις την ξαφνική εμφάνιση των κομητών, ακολουθείς την πορεία τους αλλά βλέπεις τις συνέπειες της έκρηξης, αν αυτοί πέσουν στη γη, χάνοντας όμως την έκρηξη καθαυτή.

Οι «Επικίνδυνες συνδέσεις» είναι ένα τρυφερό, αληθινό, καθημερινό μυθιστόρημα, με πραγματικούς χαρακτήρες, γραμμένο από μια πένα που ακόμη δίνει αξιόλογα δείγματα γραφής, το ένα καλύτερο από το άλλο. Πρόκειται για μια διαφορετική προσέγγιση στον κόσμο του Διαδικτύου και για ένα αρμονικό κράμα φαντασίας και πραγματικότητας, γεμάτο από ιστορίες που αγάπησα και ανθρώπους που σίγουρα συνάντησα και θα συνεχίσω να συναντώ έξω, στον πραγματικό κόσμο.