Οι πεντακάθαρες δοξαστικές μυστικές ηδονικές εκστατικές λέξεις του Τόλη Νικηφόρου και στην τελευταία του πολύχρωμη συλλογή διακρίνονται για το στιλπνό και ταυτοχρόνως αισθαντικό, βελούδινο χρώμα τους. Από κοινού με τα εύηχα, κυρίαρχα στη γραφή του φωνήεντα, λέξεις και ήχοι, συνθέτουν ένα αδιάσπαστο ποιητικό όλον. Να σημειωθεί πως χρώμα, ήχος και φως, ακόμα και "το μη προσδιορισμένο φως", ταυτίζονται ("τα χρώματα είναι φως") νοηματικά, με τον ανεξιχνίαστο (και γι\' αυτό μαγικό) κόσμο της ζωής. Έτσι αιτιολογείται και ο προσδιορισμός των χρωμάτων ως ανερμήνευτων "στην φαντασμαγορική ομορφιά τους"· μακρινές φωνές που αγγίζουν κάποτε τον ουρανό, προέκταση της ύπαρξής μας.
Μια ποίηση, το ίδιο παράξενη (μη εξηγήσιμη) με τον υπέροχο κόσμο που διαλαλεί την προσδοκία, την ομορφιά και αναπέμπει αισιοδοξία, καθώς ακόμα και το πυκνό σκοτάδι παραμένει βελούδινο, ενώ ο παρατατικός χρόνος, αυτός που ζήσαμε κι απλώς παρήλθε (όχι ως χαμένος χρόνος, αλλά αντίθετα ως κερδισμένος) διατηρεί την εξίσου παράξενη λάμψη της μνήμης. Δεν υπάρχει πεδίο για θρήνους στην ποίηση του Νικηφόρου: τα πάντα είναι καλά, αφού ακόμα κι ο πόνος σβήνει το ίδιο παράξενα (σχεδόν γλυκό), όμοια με νύχτα που"αστράφτει μες στο δικό της φως".
Πολύχρωμοι λυτρωτικοί δοξαστικοί μουσικοί στίχοι-φράσεις: κορίτσια με πολύχρωμα φορέματα,! το απέραντο γαλάζιο,! να περπατάς ανάλαφρα σαν μακρινό τραγούδι κι όλα ν\' ανθίζουν γύρω σου μες στον μπαχτσέ το σούρουπο,! τα χρώματα που χάθηκαν στα μάτια σου εξαίσια να αστράφτουν πάλι,! κι έγινε στο χέρι της γαλάζια ομπρέλα,! εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ\' ουρανού, που τοποθετούνται με ακρίβεια αισθήματος υμνώντας το θαύμα της φύσης-ζωής.
Ίσως η πιο αισιόδοξη απορία, η πλέον διάφανη ομίχλη, η πιο συντροφευμένη μοναξιά, ο πλέον ανώδυνος φόβος, η πιο καθησυχαστική εναγώνια αναζήτηση της ανθρώπινης πορείας μέσα στην αβεβαιότητα του θανάτου: "με θαύματα γεννιέται πάντα και πεθαίνει ο κόσμος/ με θαύματα που κρύβονται μέσα στο φως/ πριν απ\' το φως/ πέρα απ\' το φως.
Μια ποίηση που υπονοεί αλλά και τραγουδιέται, ξεγλιστρά ανάμεσα στις χαραμάδες της παλάμης/ εκρηκτικά πάντα [με] το κόκκινο [να] ενεδρεύει.

"Μ"