[...] Το έργο είναι τόσο δύσκολο όσο και προκλητικό. Από τον "Ομηρικό Ύμνο" στον Ερμή ξέρουμε ότι ο Ερμής, που έγινε στη συνέχεια θεός των κλεφτών και των εμπόρων, μαντατοφόρος των θεών, οδηγός των ψυχών στον Άδη και τρισμέγιστος μάγος, επέστρεψε τα βόδια στον αδελφό του. Όχι μόνον αυτό. Του χάρισε και ένα νέο όργανο που είχε εφεύρει, όταν ακόμα ήταν νεογέννητος στα σπάργανα: τη λύρα, της οποίας το ηχείο είναι φτιαγμένο από το καύκαλο μιας χελώνας, που το τρομερό παιδί την ξέσκισε με τα χεράκια του. Οι ευρέσεις των οργάνων, είτε πρόκειται για την λύρα είτε για τον αυλό, συνδέονται στους αρχαίους μύθους με τον τρόμο, τα βασανιστήρια τον θάνατο. Η κραυγή της αποκεφαλισμένης από τον Περσέα Γοργόνας γίνεται η φωνή του αυλού. Ο θρήνος του Σατύρου Μαρσύα φέρνει στον νου την αντιδικία του με την Αθηνά και στη συνέχεια με τον Απόλλωνα που τελικά τον έγδαρε. Αυτή η ζοφερή πλευρά, η οποία συνυπάρχει με τη μαγεία της μουσικής και του χορού που γεννιέται από αυτήν πλανιέται και στους "Ιχνευτές" ισορροπώντας με το χοντρό σατυρικό γέλιο. Ο τρόμος ωστόσο θα υποχωρήσει σε δεύτερο πλάνο, καθώς η πανηγυρική αναγνώριση του Ερμή, του θεϊκού νόθου, θα προσδώσει στο τέλος μια ατμόσφαιρα γιορτής, που δεν αποκλείει υπαινικτικές πινελιές μελαγχολίας.

Όπως έχει ήδη γίνει σαφές, το έργο είναι πρόκληση για τον διασκευαστή, σκηνοθέτη, τον μουσικό, τον χορογράφο και τον ηθοποιό, που πρέπει να είναι επίσης τραγουδιστής, χορευτής και μίμος. Θεωρούμε ότι η πρόκληση αξίζει τον κόπο και ελπίζουμε να βρούμε συνοδοιπόρους στην αναζήτηση των σατύρων. [...]

Γιάγκος Ανδρεάδης