Τα συγγράμματα που μπορεί να βρει κανείς στην ελληνική γλώσσα, για την τρούφα γενικώς, αλλά και για την καλλιέργειά της ειδικότερα, είναι πολύ λίγα. Ελάχιστα θα λέγαμε. Δηλαδή μόνον τρία. Το πρώτο είναι ένα άρθρο του 2005, στο περιοδικό που εκδίδει το ΕΘΙΑΓΕ, του καθηγητή Στέφανου Διαμαντή. Το δεύτερο είναι το βιβλίο "Η τρούφα και η καλλιέργειά της", του γεωπόνου Κάσσανδρου Γάτσιου, έκδοση του 2007, από την "Αγροτύπος Α.Ε.". Το τρίτο είναι το βιβλίο "Η καλλιέργεια της τρούφας", της γεωπόνου Μαρίας Γιδαράκου, εκδόσεις "Καλλιεργητής".

Η τρούφα είναι μία πολύ δυναμική καλλιέργεια, που μπορεί να δώσει προοπτική στα αδιέξοδα των ξεπερασμένων καλλιεργειών, να βοηθήσει στην αποτελμάτωση της αγροτικής "παραγωγής", να αξιοποιήσει άγονες εκτάσεις, να βοηθήσει στην αναδάσωση και τέλος να προσδώσει κύρος στη χώρα. Ο καλλιεργητής τρούφας όμως, πρέπει να απαλλαχθεί από το φόβο. Και αυτό θα γίνει μόνο με τη γνώση.

Το 1914, ο γάλλος γιατρός Louis Pradel διέγνωσε -σαν καλός γιατρός- ότι η έλλειψη ενός εγχειριδίου που να αποτυπώνει πρακτικά και με λεπτομέρειες, το πώς και τι πρέπει να κάνει ένας καλλιεργητής τρούφας στη φυτεία του, ήταν ένας τρομερά ανασταλτικός παράγοντας στην εξέλιξη της συγκεκριμένης καλλιέργειας. Όντας ήδη ο ίδιος, 30 χρόνια καλλιεργητής τρούφας (εκτάσεως 940 στρεμμάτων), περιγράφει λεπτομερέστατα τις εργασίες που πρέπει να γίνουν σε κάθε στάδιο της φυτείας τρούφας. Η βαρύτητα που έχει η επιλογή κατάλληλων φυτών, η διαφορετική προεργασία που χρειάζεται κάθε χωράφι (ανάλογα με την σύστασή του), οι καλλιεργητικές φροντίδες που χρειάζεται κάθε φυτό (ανάλογα με την διαφοροποιημένη εξέλιξή του, σε σχέση με τα άλλα), το σωστό κλάδεμα, το ενδεδειγμένο σκάλισμα, αλλά και η κατάλληλη εποχή που πρέπει να γίνει το καθένα από αυτά, περιγράφονται λεπτομερώς στις 145 σελίδες του εγχειριδίου του. Χωρίς δε να γίνεται απλοϊκός, κατεβαίνει στο επίπεδο γνώσης του μέσου ανθρώπου και δίνει και την επιστημονική εξήγηση για το καθετί που προτείνει να γίνει.

Η εκτενέστερη, επιστημονική, σύγχρονη αντίληψη πάνω στα δεδομένα που αφορούν την τρούφα, δίνεται στις επόμενες 42 σελίδες του βιβλίου, από μία μεγάλη μορφή της έρευνας του συγκεκριμένου μύκητα, τον Gerard Chevalier. Πατώντας πάνω στα λεγόμενα του L. Pradel, ο G. Chevalier διορθώνει, εγκρίνει και αποσαφηνίζει τα λεγόμενά του, απαντώντας σε οποιαδήποτε απορία θα μπορούσε να δημιουργηθεί στον καλλιεργητή τρούφας.