Δεν περιμενα ποτέ να γράψω αυτό: ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ! Με κούρασε. Με αγανάκτησε. Με απογοήτευσε. Ο Ζουργός το έγραψε αυτό; Κάπου μου θύμιζε το 6 νύχτες κάτω από την Ακρόπολη του Σεφέρη. Από την άλλη ίσως ήταν πολλοί οι πρωταγωνιστές (;) του βιβλίου και δεν κατάφερα να ταυτιστώ. Η κεντρική ιδέα εξαιρετική και την επικροτώ αλλά με απογοήτευσε το πώς αποδόθηκε: ένας συγγραφέας βρίσκει τυχαία ένα αδημοσίευτο χειρόγραφο και το παρουσιάζει για δικό του. Γίνεται γνωστός και του ζητάνε κι άλλο έργο. Και βρίσκει πάλι τυχαία ένα άλλο αδημοσίευτο. Και γίνεται πια σταρ. Κι η έμπνευση στερεύει. Αγωνίζεται να γράψει κάτι μόνος του αλλά δεν...Και φτάνει στο φόνο! κλπ. κλπ. Δε μου άρεσε το τέλος που ήταν τελείως ασαφές (τι έγινε, τιμωρήθηκε;). Δε μου άρεσε το μεταφυσικό (Καζαντζάκης, Ντοστογιέφσκι, Γκαίτε ως λαϊκό δικαστήριο και ο Φάουστ να του ζητά να υπογράψει για να τον σώσει από τη φυλακή). Με τίποτα δεν ήταν Ζουργός. Ξέρετε πού είναι ο Ζουργός; Στα αποσπάσματα από τα δύο λογοτεχνικά κείμενα (που γράφει ο πρωταγωνιστής και ένας φοιτητής, η γνωστή γραφή του Ζουργού). Για μένα αυτό το βιβλίο έπρεπε να μείνει στα συρτάρια του συγγραφέα κι ευτυχώς που δεν ξεκίνησα με αυτό το βιβλίο τη γνωριμία μου με το συγγραφέα γιατί θα το κατέθαβα και δε θα ξανασχολιόμουν (ενώ τώρα μπροστά στην Αηδονόπιτα και την Ψίχα απλώς τον συγχωρώ για αυτό το λάθος). Ωραίες μεταφορές και ωραία ποιητικότητα κάπου κάπου (καμία σχέση με τα μεταγενέστερα έργα του που σε αρπάζουν σφιχτά από την πρώτη γραμμή και δε σαφήνουν να ανασάνεις). Αλλά τίποτε μα τίποτε άλλο.