Η "αρχετυπική" εμπειρία της "μίμησης" απογειώνει την πραγματικότητα και τη "μετουσιώνει" σε "είδωλο" αναπαράστασης κι όχι αντιγραφής. Το θεατρικό παιγχνίδι είναι μία πράξη τελετουργική, ερμηνευμένη από την εγγενή ανάγκη "μετάθεσης" του παιδιού στο μυθικό, στο υπερβατικό. Ένα παιδί που παίζει συμφιλιώνεται με το "ανοίκειο", προσδίδει "ένθεες" κι "ευφάνταστες" σημασίες στα αντικείμενα και στις κινήσεις του, τα καθαγιάζει με το θελητικό βλέμμα της αθωότητας, τα λαμπρύνει και ως μικρός "κοσμοκράτωρ" αναπλάθει, ατενίζει κι ερμηνεύει τον κόσμο μέσα από τα σύμβολα της ίδιας του της επινόησης. Τα μέσα έκφρασης στην ανάπτυξη του θεατρικού παιγχνιδιού είναι γλωσσικά, τεχνικά και υλικά. Η κίνηση ως "μόρφωμα" υποκινείται από τη δική της νοημοσύνη. Μέσα από τις διεργασίες της δραματοποίησης ανιχνεύονται εναλλακτικές "όψεις" απόδοσης μιας έννοιας. Η γλώσσα της κιναισθητικής νοημοσύνης είναι γιομάτη ρώμη κι απρόσμενες αλήθειες. Ο αισθητικός και κοινωνικός εξευγενισμός είναι τα πολυτίμητα δώρα του θεατρικού παιγχνιδιού που προωθεί την ένταξη του παιδιού ως ατόμου στην ομάδα, την κοινωνικοποίησή του. Ο εκστασιασμός της γιορτής, η υποβολή των ρόλων, η υπέρβατη θέρμη των αισθήσεων, η πολυχρωμία των ήχων, η ανέμελη μουσικότητα των κινήσεων, η ξεγνοιασιά, λαμπρύνουν την τελετουργία της "συμμετοχής". Το θεατρικό παιγχνίδι παρουσιάζει εν τέλει, απόλυτη συνάφεια με την καλλιέργεια της κιναισθητικής νοημοσύνης του παιδιού, καθώς, μέσα από την αποδόμηση και τον πολλαπλασιασμό των αισθήσεων, το εμψυχώνει και το εξευγενίζει. Τα "δανεικά προσωπεία" του θεατρικού παιγχνιδιού απεμπολούν την πλήξη του αναμενόμενου, συνθλίβουν τα "στερεότυπα" προτείνοντας "αλλότροιες", γόνιμες αλήθειες, ανυπεράσπιστες μέχρι πριν, κι αγωνίσματα με θελητικές "κορυφώσεις" κι "εξόδους".