Αποφάσισα να γράψω κάτι για τον πνευματικό μας πατέρα γέροντα Αρσένιο, ήδη από την τελευτή του στην επίγεια ζωή, αλλά δεν είχα στον νουν ξεκαθαρίσει συγκεκριμένα το τι. Τελικά κατέληξα μετά από πολύ σκέψη και προσευχή στην Παναγία Γοργουπήκου και στο γέροντα για να γράψω κάτι μέσα από το βίο, τα έργα και τους λόγους του. Τα έργα του, τα βιβλία του, τα οποία για 27 έτη μας ανέλυε και τα συζητούσαμε είναι ζωντανή βιώματα στην μνήμη μας, αλλά και μέσα από τους λόγους του, όχι μόνο δηλαδή μέσα από τις προφορικές αναλύσεις και ερμηνευτικές προσεγγίσεις που δια ζώσης ακούγαμε κρεμάμενοι από τα χείλη του, επιπλέον από τα πυρφόρα κηρύγματα του στις ιερές θείες λειτουργίες όπου το πρόσωπο του έλαμπε ως το φως. Σήμερα βρίσκομαι περίπου στην ηλικία που ο γέροντας έγραψε το πρώτο του βιβλίο και θεωρώ πνευματική ευλογία, αλλά και πνευματικό χρέος και μνημόσυνο στην ιερή του μνήμη τη συγγραφή αυτού του πονήματος.
[...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)