Όλοι κουβαλάμε μέσα μας, χωρίς υπερβολή, έναν θησαυρό απέραντο, απεριόριστο, απίθανο, ανεκτίμητο, ανεκμετάλλευτο, αναφαίρετο και... αφορολόγητο. Είναι οι αναμνήσεις μας, που περνούν καμιά φορά σαν όνειρο από μπροστά μας ζωντανές. Είναι του χρόνου και της μνήμης τα πισωγυρίσματα. Και είναι, στ\' αλήθεια, οι αναμνήσεις μας ο μόνος παράδεισος από τον οποίο κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας διώξει. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με μένα. Κουβαλώντας και μεταφέροντας από πολλά χρόνια θύμησες από τη συναναστροφή μου, λόγω της ενασχόλησής μου με κόσμο όλων των κοινωνικών τάξεων και κάθε μόρφωσης, έναν κόσμο γνωστό-άγνωστο, που δεν ήταν πάντοτε στα πάνω του και στις καλές του, σκέφτηκα πως κάπου έπρεπε να τις ακουμπήσω, να τις καταθέσω. Γιατί, αφού ξεκίνησαν και συνωστίζονται στο μυαλό μου η μια με την άλλη, είναι καιρός να βάλουμε μια τάξη.