O Χριστός γνωρίζεται ως ένα συμβάν της ιστορίας. Στέκεται απέναντί μας κατά πρόσωπο. Είναι, κάποιος που δεν ταυτίζεται με το δικό μου "εγώ", η με κάποιο συλλογικό "εμείς", ακριβώς όπως και καθένας από εμάς δεν ταυτίζεται με το "εγώ" κάποιου άλλου ή κάποιας άλλης. Ο Χριστός επομένως -όχι με κάθε τρόπο, αλλά κατά κάποιο τρόπο- είναι για μας "έξωθεν". Η γνώση μας γι\' Αυτόν είναι γνώση που μπορεί να συγκριθεί με τη γνώση που αποκομίζουμε από κάθε άλλο συμβάν της Ιστορίας. Μπορούμε να αντιδιαστείλουμε τον εαυτό μας από Εκείνον. Μπορούμε να Τον αποδεχτούμε ως Θεό μας ή να Τον αρνηθούμε. Μπορούμε να πιστέψουμε στα λόγια Του ή να απιστήσουμε σ\' αυτά. Μπορούμε να Τον αγαπήσουμε η να Τον αντιπαθήσουμε.
Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, με το Άγιο Πνεύμα, διότι το Άγιο Πνεύμα γίνεται αντιληπτό από μας μόνο εντός της εμπειρικής μας σφαίρας, κατά τον ίδιο τρόπο που και ο άνεμος είναι μια βεβαιότητα της εμπειρίας μας, όχι μια βεβαιότητα αντικειμενικής γνώσης.
Συνεπώς, η μόνη μας γνώση για το Άγιο Πνεύμα είναι η εμπειρία. Και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που στο ευαγγέλιο του Μάρκου αναφέρεται ότι, μολονότι κάθε βλασφημία εναντίον του Χριστού μπορεί να συγχωρηθεί, η βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος όχι. Ο Χριστός μπορεί να παρερμηνευτεί. Μπορεί να μην Τον αναγνωρίσουμε. Μπορεί να κρίνουμε λανθασμένα. Όμως δεν μπορούμε να αρνηθούμε κάποια εμπειρία μας πού συνδέεται με το Άγιο Πνεύμα, διότι είναι δική μας εμπειρία.