Στο παρόν πόνημα γίνεται προσπάθεια ανίχνευσης της καταγωγής επιλεγμένων ιατρικών όρων της Ιπποκρατικής Συλλογής· αποθησαυρίζονται περισσότερες από 1180 λέξεις-όροι, στους οποίους δίδεται η ερμηνεία στη νεότερη ιατρική ορολογία και συνάμα επιχειρείται η ετυμολόγηση αρκετών εξ αυτών.

Προσέτι παρακολουθείται η εξέλιξη της ορολογίας μέχρι και τον τελευταίο μεγάλο Έλληνα γιατρό του 7ου αιώνα, τον Παύλο τον Αιγινίτη, ενώ αναζητείται η παρουσία των όρων-λέξεων στον Όμηρο, τον Ησίοδο, τους Προσωκρατικούς και τους Τραγικούς, για τους οποίους παρατίθενται και ευρετήρια των ιατρικών τους λέξεων (εκ των Τραγικών μόνο του Σοφοκλή).

Ιδιαίτερα κεφάλαια αφιερώνονται σε ορισμένα νοσήματα, όπως: στην επιληψία, τη φθίση, τον καρκίνο, τη φρενίτιδα, τη λέπρα, την αποπληξία και τον διαβήτη· τα προηγούμενα πάθη περιγράφονται εκτενώς. (ιστορία., εξέλιξη, ονοματολογία, κλινική εικόνα) και ταυτίζονται με τα αντίστοιχα της νεότερης ιατρικής.

Στο τέλος του πονήματος παρατίθενται τρία παραρτήματα: το "Περί του ειλεού και της ετυμολογίας του"· το "Περί του ικτέρου και της ετυμολογίας του"· και το "Περί των χρωμάτων στον Ιπποκράτη", τα οποία αντιπαραβάλλονται προς εκείνα του Ομήρου, και αποδεικνύεται ότι ο Ποιητής του "οίνοπα πόντου", που θα πει "της μεθυσμένης θάλασσας", είναι πτωχότερος στα χρώματα του Ιατρού, του οποίου τα θαλασσοείδή μάτια που γράφει στη Συλλογή του, δεν πρόκειται να λησμονήσω ποτέ.