"Εμείς οι νέοι και οι νέες της πόλης μας, εμείς τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας, πήραμε, ομόφωνα, την απόφαση, να μην υποκύψουμε στη θέλησή σας, να φορέσουμε θώρακες και μάσκες.

Παρακαλούμε, όμως, και σας, να πετάξετε τους δικούς σας θώρακες και τις δικές σας μάσκες.

Στο βάθος της ψυχής σας, υπάρχει ένας ολάνθιστος κήπος.
Κάντε το εγώ, εμείς. Αναπνεύστε ελεύθερα. Κυκλοφορείστε ελεύθερα.
Εκεί που ήταν το σκοτάδι, ας έρθει το φως.
Εκεί που ήταν το μίσος, ας έρθει η αγάπη, ας έρθει η εμπιστοσύνη.

Τα χρόνια, θα περνάνε. Οι γενιές, θα διαδέχονται, η μία την άλλη.
Το κάστρο, πάνω στο λόφο, θα είναι μια κακή ανάμνηση, για τους αρχαίους ανθρώπους, που προσπαθούσαν να εξολοθρέψουν τους συνανθρώπους.

Τα ατομικά κάστρα, μέσα στην σύγχρονη πόλη, θα είναι, πια, παρελθόν και θα θυμίζουν την κακή ανθρώπινη πλευρά, την αφώτιστη, που νικήθηκε από τη θέληση, από τη λογική, από το φως της αγάπης."