[...] Πρωτοτυπία σημαίνει το αυθεντικό, όχι το κλεψίτυπο. Σημαίνει την ειλικρινή, ατόφια έκφραση του συγγραφέα και όχι τη μίμηση. Αυτή είναι ο μεγάλος εχθρός, η βαριά σκιά, που κρύβει το δρόμο της δημιουργίας και δίνει τόπο στην εύκολη, πλατιά λεωφόρο των μικρών και των μεγάλων ολισθημάτων.
Ένας κόκκος πρωτότυπης, αληθινής γραφής, αξίζει περισσότερο από ένα τεράστιο απόθεμα κλεμμένων ιδεών και «εμπνεύσεων.»
Ο αληθινός συγγραφέας προτιμά να ματώσει στην προσπάθεια παρά ν\' αφεθεί στο πουπουλένιο στρώμα έτοιμων διαλογισμών και μύθων.
Γράφει, δεν αντιγράφει. Ικανοποιείται απ\' το μικρό φως της δικής του λάμψης παρά από την κλεψίτυπη φωταψία ενός δανεισμένου κειμένου, που του ανοίγει διάπλατα τις εισόδους της εύκολης προσπέλασης σε απαγορευμένους, ξένους χώρους συγγραφικής δραστηριότητας. Το μυαλό του συγγραφέα πρέπει να βρίσκεται συνέχεια σε συναγερμό. Ν\' αφομοιώνει ο ίδιος την ουσία των πραγμάτων και των γεγονότων, που συμβαίνουν δίπλα του και μακριά του. [...]


Ο Συγγραφέας ίσως είναι το μοναδικό βιβλίο στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας με αυτόν ακριβώς τον τίτλο. Δεν ξαφνιάζει όμως μόνο ο τίτλος αλλά και το περιεχόμενο. Πρόκειται για δοκίμιο με πολλές αιχμηρές παρατηρήσεις, που αφορούν τον εν Ελλάδι κόσμο των συγγραφέων, των εκδοτών, των κριτικών της λογοτεχνίας και της διαχείρισης γενικότερα του βιβλίου. Με βασικές θεματικές την Έμπνευση, την Πρωτοτυπία και Ύφος, τη Γλώσσα, που καλύπτουν τον κύριο κορμό του δοκιμίου αυτού, ο Λ. Φ. αποτολμάει και εντάσσει στον κόσμο της συγγραφικής δραστηριότητας και το χαρακτηρισμό «διαπλοκή» με όλες τις παρενέργειες του, εστιάζοντας το λόγο του κυρίως στη λογοτεχνική κριτική και στον τρόπο διακίνησης του βιβλίου στην ελληνική αγορά.