Η διδασκαλία που έλαβε η συγγραφέας από τον Δάσκαλο Δημήτρη Κακαλίδη απάντησε στα ερωτήματά της για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα από τα ερωτήματα αυτά την είχε απασχολήσει ιδιαίτερα την εποχή που εργαζόταν σαν νηπιαγωγός. Θέλοντας να βελτιώσει τη σχέση της με τα παιδιά, ερευνούσε πώς δομείται η σωστή σχέση εκπαιδευτικού-μαθητή.

Όταν η Κλαίρη Λυκιαρδοπούλου διασταύρωσε τις αναζητήσεις της και τις εμπειρίες της ως εκπαιδευτικός με όσα διδάχτηκε από τον Δάσκαλο, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: η σχέση αυτή επιτυγχάνεται στο βαθμό που ο εκπαιδευτικός αναγνωρίζει και εμπιστεύεται σαν δάσκαλό του την πνευματική του φύση. Τότε βοηθά και τους μαθητές να εκφράζουν και αυτοί την οντότητά τους.
Παράλληλα με τις συγκεκριμένες γνώσεις που τους διδάσκει, τους μεταφέρει και τη βαθύτερη γνώση για τον εαυτό τους. Ενωμένος ψυχικά μαζί τους ανταποκρίνεται στα προβλήματά τους και στην ιδιαιτερότητά τους σαν άτομα. Φροντίζει έτσι για την πνευματική τους εξέλιξη και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.

Πριν αρχίσει η Κλαίρη Λυκιαρδοπούλου τη συγγραφή του βιβλίου αυτού, έκανε πολλές συζητήσεις με μέλη του Ομίλου που ήταν εκπαιδευτικοί. Στο βιβλίο δίνει παραδείγματα από τις δικές τους εμπειρίες. Περιγράφει τις δυσκολίες που συναντούσαν με τους μαθητές τους και πόσο η σχέση τους μαζί τους βελτιωνόταν, όταν ακολουθούσαν τη διδασκαλία του Ομίλου. Αναφέρεται σε πολλά θέματα, όπως, για παράδειγμα, στις ανάγκες των παιδιών, στο οικογενειακό τους περιβάλλον, στη σημασία του παιχνιδιού κτλ. Επισημαίνει ότι η συμμετοχή του δασκάλου σε αυτά δείχνει το πραγματικό ενδιαφέρον του για το μαθητή και κτίζει τη σωστή σχέση μαζί του.

Τελειώνοντας το βιβλίο η συγγραφέας λέει: Ουσιαστική γνώση του εκπαιδευτικού είναι η ένωσή του με τον βαθύτερο εαυτό, τον εσωτερικό Δάσκαλο, τη συνείδησή του.