ΤΟ ΔΙΚΙΟ.Ποίοι έχουν τελικά,πως το καθορίζουν και κατά πως χρησιμοποιείται η Λογική και η νόηση?Όλοι και κανένας.Το δίκιο πάντα πνίγει εξουθενώντας αυτόν που το διεκδικεί.Έτσι συμβαίνει και με τους ήρωες της ιστορίας μας και όχι μόνο.



Ένα αξιόλογο ιστορικό-πολιτικό μυθιστόρημα (τόσο όσο πρέπει)με μία διαδρομή στο παρελθόν στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου - Ψυχρού Πολέμου.Θεωρώ ότι ο συγγραφέας στα περισσότερα ιστορικά και πολιτικά στοιχεία είναι αμερόληπτος (όχι όμως 100%).



Μέσα από την πορεία και την ζωή μίας οικογένειας,ξετυλίγονται τα διάφορα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα με τις αντιπαλότητες και τον ενθουσιασμό προς την ελευθερία,όπως την αντιλαμβάνονται και από τις δύο πλευρές και δυστυχώς με ολέθριες συνέπειες.



Όλοι οι χαρακτήρες ζωντανοί και έντονα σκιαγραφημένοι που νομίζεις ότι είναι απέναντί σου και δίπλα σου και συνομιλείς μαζί τους.Από την αρχή σε συναρπάζουν και συμπορεύεσαι μαζί τους με τις αγωνίες,τα μίση,τους αγώνες και όλα τα συναισθήματα τους που παρασύρουν τον αναγνώστη σε αυτή την πολιτική-ιστορική πορεία.



Πολλές φιγούρες άλλες τραγικές,άλλες συμπαθείς,άλλες αντιπαθείς και κάθε μία δομημένη όπως πρέπει από τον συγγραφέα αναδεικνύοντας τον ξεχωριστό χαρακτήρα τους.Και φυσικά δεν λείπει και ο έρωτας,ένας έρωτας εκείνης της εποχής με τα ήθη και τις κοινωνικές αντιλήψεις.



Ένα βιβλίο για την μνήμη και την λήθη του Εμφυλίου που ο συγκεκριμένος υπήρξε ένας από τους πιο αιματηρούς και καταστροφικούς πολέμους στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.

Ένα από τα βιβλια που με γοητευσαν τους τελευταιους μηνες είναι ΤΟ ΔΙΚΙΟ του Νικου Αραπακη- ένα εργο σταθμος και σημειο αναφορας στη Συγχρονη Λογοτεχνια μας.Το βιβλιο εχει θεμα του την πολυταραχη 10ετια της Κατοχης και του Εμφυλιου.Κεντρικο προσωπο ο Μηνας που από επιθυμια να εκδικηθει την εκτελεση του αδελφου του κατατασσεται στον ΕΛ.ΑΣ.Οραματιζεται ένα νέο κοσμο– δικαιο και ειρηνικο- για να χτισει μεσα σε αυτό ένα μελλον φωτεινο με την αγαπημενη του Κρινιω. Μελλον που σκιαζει η παρουσια του μοχθηρου αδελφου της και ταγματασφαλιτη Διονυση-με το ασθενικο σωμα και την πανισχυρη ευφυια αντισταθμισμα και οχημα εκδικησης απεναντι σε έναν κοσμο που τον περιφρονησε από μωρο. Γυρω από αυτην την ενδιαφερουσα οικογενειακη ιστορια ιχνηλατειται ολη η πορεια του Λαικου Κινηματος από την ενθουσιωδη ορμητικοτητα του προς την Ελευθερια, ως τη διαψευση του… Το ΔΙΚΙΟ του Νικου Αραπακη είναι ένα πραγματικα Μεγαλο βιβλιο-διαχρονικο και συναμα δραματικα επικαιρο.Περα από ιστορικο μυθιστορημα, συνιστα ένα Σημαντικο βιβλιο Επιγνωσης. Είναι από κεινα τα βιβλια που κεντριζουν τη σκεψη, εμπνεουν το συναισθημα και αφυπνιζουν συνειδησεις...Το ΔΙΚΙΟ του Νικου Αραπακη προσφερει- επιτυχημενα και αντικειμενικα οσο λιγοι- διεισδυτικη ματια στα αδυτα του Λαικου Κινηματος και μια χαρτογραφηση των ελλειψεων εκεινων που δυστυχως σταδιακα οδηγησαν στη συντριβη του με ανυπολογιστες απωλειες στο πιο ευγενες κ δημιουργικο κομματι του εθνους, με ανυπολογιστο ηθικο κοστος και ολεθριες συνεπειες για τη μετεπειτα εξελιξη της πατριδας μας στο μεταπολεμικο τοπιο.Μεσα από την αποστομωτικη απλοτητα του ανωνυμου αγωνιστη,που συνθλιβεται στα γραναζια μιας κομματικης κρεατομηχανης, αναδεικνυεται η μοναδα ως δρων υποκειμενο,και παυει να είναι ΑΝΑΛΩΣΙΜΟ και μαριονεττα μεγαλεπιβολων οραματων.Αναδεικνυεται η τραγωδια του ανθρωπου,ως προσωπου κ όχι ως αριθμου. Θυμιζει την αποψη του ΧΡΟΝΗ ΜΙΣΣΙΟΥ στο «Εσυ Σκοτωθηκες Νωρις». «Η ιστορια βλεπει τους ανθρωπους σαν αριθμους ξεχνωντας ότι πισω από τους αριθμους είναι ο Νικος, ο Γιωργος, η Μαρια…».Το «ΔΙΚΙΟ» εκκινει τον προβληματισμο του από την ατομικοτητα και τον επεκτεινει δια μεσου αυτης στη συλλογικοτητα.Το μεγαλο πλεονεκτημα είναι πως– αν και το βιβλιο είναι ξεκαθαρα πολιτικο με σαφεστατο ιδεολογικο προσανατολισμο, η θεση που παιρνει δεν κομιζει κανενος ειδους κομματισμο. Αντιθετως συνιστα μια ψυχραιμη,υπευθυνη αποτιμησηΩς απαυγασμα βγαινει το φαινομενικα απλο αλλα τελικα ευγενεστερο και υψιστο οραμα: Το ονειρο του απλου ανθρωπου για ένα ομορφο σπιτικο με τη γυναικα, τα παιδια του και λιγες γλαστρες στην αυλιτσα…TO «ΔΙΚΙΟ» παραπεμπει στον ανθρωπισμο των πρωτερων, των αντιπολεμικων ποιηματων του Τασου Λειβαδιτη, που απλα ζητα «μια πορτα που να μη μας την ξεκλειδωνουν» και «έναν ερωτα που να μη μας τον λερωνουν».Παραπεμπει στο δημοκρατικο και πασιφιστικο πνευμα του οικουμενικου Καμπανελλη σε στιχους του όπως αυτους στον «ΕΧΘΡΟ ΛΑΟ».Παραλληλα με το σαφη πολιτικο προβληματισμο του βιβλιου όμως, ο αναγνωστης παρασερνεται από τη συναρπαστικη πλοκη σε ένα χορο εξελιξεων συμπασχοντας σε απολυτο βαθμο με τους ηρωες.Ο ρυθμος της αφηγησης ρεει αβιαστα, ενώ η εναλλαγη προσωπων και αφηγηματικων τροπων ξεκουραζει από την πληθωρα των γεγονοτων.Ταυτοχρονως, το εργο διακρινεται από μια εντονη εικονοπλασια, ενώ αναφυεται κι ενας τρυφερος λυρισμος, ο οποιος αμβλυνει τα σκληρα γεγονοτα της περιοδου.Αρτια ψυχογραφηματα ερμηνευουν πειστικα τις επιλογες και τις αντιδρασεις των ηρωων. Παραλληλα ο συγγραφεας καταφερνει να διεισδυσει πολύ ευστοχα στη γυναικεια ψυχολογια και την αγωνια της μητροτητας...Ο ερωτας βρισκει τη θεση του, δοσμενος υπο το πρισμα των ηθων της εποχης αλλα και της ευγενειας που πρεπει να τον διεπει εξελισσεται σταδιακα μεσα από την ορμη της νιοτης, την προσμονη και τους κοινους στοχους… Ενας ερωτας που εξυψωνει τον ανθρωπο στην υψιστη αρετη, τη δυνατοτητα να συμπονεσει τον αμετανοητο εχθρο …Ιδιαιτερη περιπτωση του βιβλιου είναι και αυτή αυτή του Διονυση, τον οποιο θεωρω την τραγικοτερη φιγουρα της ιστοριας. Κληρωτος μιας ατερμονης κολασης, αναμεσα στο μισος και στη διαστροφη, στην ασχημια και την πνευματυικη υπεροχη,στην αναγκη για αποδοχη κι εκδικηση συναμα, ο Διονυσης είναι ένα συγκλονιστικο συγγραφικο ευρημα, ενας ηρωας με προεκτασεις αρχαιας τραγωδιας και με ζοφο που διακρινει κανεις σε γνησια εργα τρομου, όπως του ΛΕΡΟΥ η του ΠΟΕ.Πολλα ακομη μπορουν να ειπωθουν γι αυτό το βιβλιο, ένα όμως είναι βεβαιο:Οποιος το διαβασει θα βγει πολλαπλα κερδισμενος. Ένα κραμα συνειδητοποιησης και συναρπαστικης πλοκης είναι το σπουδαιο αυτό βιβλιο του ΝΙΚΟΥ ΑΡΑΠΑΚΗ, που δεν πρεπει να λειπει από καμια ελληνικη βιβλιοθηκη!!!