Η Υψιπύλη, είναι το πρώτο μυθιστόρημα -αν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει αμιγώς μυθιστόρημα- της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου. Αυτό το ιδιότυπο μυθιστόρημα με συγκλόνισε και με καθήλωσε, κάνοντας με να αισθανθώ ότι ανέβηκα ένα βήμα παραπάνω σαν αναγνώστης.



Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια κατάθεση σκέψεων ημερολογειακού τύπου, αλλά δεν είναι. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ανάλυση του μύθου, αλλά και πάλι δεν είναι αμιγώς μόνο αυτό. Είναι ένα κράμα το οποίο αναδεικνύεται καλύτερα μέσα από τον μελίρρυτο ποιητικό λόγο της συγγραφέως.

Ο αρχαίος μύθος σκληρός παρουσιάζει ένα έργο «κατάπτυστον», από αρχέγονους λαούς, κατηργημένους όπως συχνά τονίζει η συγγραφέας. Η συγγραφέας παραλληρίζει έντονα εκείνους τους λαούς με τους σημερινούς τονίζοντας επί παραδειγμάτι τη σκληρότητα και το πάθος με το οποίο ενήργησαν την περίοδο της Κατοχής λαοί σημερινοί.

Σαν θεατής, η συγγραφέας περιπλανιέται στη Λήμνο, την γενέτειρά της, και παρακολουθεί καρέ καρέ τα τελετουργικά των Λήμνιων γυναικών, παρουσιάζοντας ωστόσο μέσα από εξαιρετικές περιγραφές τις ομορφιές του νησιού αλλά και την τάση των ανθρώπων να τσιμεντώνουν κάθε τι που φωνάζει τον πολιτισμό μας και το παρελθόν μας, ό,τι μας έχει απομείνει από εκείνες τις αλλοτινές εποχές, εκείνους τους κατηργημένους καιρούς.

Ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα, που διαβάζεται αργά για να απολαύσει κανείς τον εξαιρετικό ποιητικό και γλαφυρό λόγο της συγγραφέως.

Συγχαρητήρια.