"Ο Πατσέκο δεν πέρασε καν από το πρώτο στάδιο των αναζητήσεων και προσωπικών εμπειριών: έχει θέματα γενικά, ιστορικά, καθώς και μια χρήση της γλώσσας. Αξίζει από τώρα να μπει στην ομάδα συγγραφέων Xavier Villaurrutia, Jose Gorostiza, Alfonso Reyes, Octavio Paz που έκαναν τη μεξικάνικη ποίηση μια από τις πιο πλούσιες και βαθιές της γλώσσας μας".

Mario Vargas Liosa, 1964.

"Γύρω από το ποιητικό ταμπεραμέντο του Πατσέκο πρέπει να πούμε ότι η ποίησή του δεν εγγράφεται μόνο στον κόσμο της φύσης, αλλά και σε εκείνον της κουλτούρας και, μέσα σ\' αυτόν στο υπό σκιάν μισό του. Κάθε ποίημα του Πατσέκο είναι μια γιορτή στο Όχι, για τον Χοσέ Εμίλιο ο χρόνος είναι ο πράκτορας της παγκοσμίου καταστροφής και η ιστορία είναι ένα ερειπωμένο τοπίο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτό το parti pris θα τον μετέτρεπε σε ένα Δόκτορα Pangloss από την ανάποδη, αφού επιμένει να αποδείξει ότι ζούμε στο χειρότερο δυνατό κόσμο. Ευτυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Αφού όλοι είμαστε διπλοί, μια και περισσότερες φορές εισβάλλει στα ποιήματά του η φωνή του Ναι (...) Ο Πατσέκο εξαίρει τη νίκη της φύσης (τη βροχή) επί της κουλτούρας (την πόλη) αλλά, ανυψώνοντάς την, μήπως δεν την μετατρέπει σε λόγο ή, όπως λέει και ο ίδιος σε "γρήγορη μουσική, αντίστιξη αέρα και νερού";

Οκτάβιο Πας, 1983.