Όσοι με τ\' ατίμητα χαρίσματά τους, που με αγωγή κι ελεύθερη βούληση τ\' ανέβασαν στην περιωπή των αρετών, φέγγουν ως υποδείγματα την κοινωνία των ανθρώπων, δεν είναι φίλοι των τιμών. Αρκούνται μονάχα στην μυστική εκείνη τιμή που τους απονέμει η γρηγορούσα συνείδηση τους, όταν επιτελούν το χρέος τους με ακεραιότητα και πνευματική εμμονή.
Γνωρίζουμε πως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος προτιμά να προσφέρει στο Έθνος και στον πολιτισμό των Ελλήνων, χωρίς να προσδοκά την δίκαιη ανταμοιβή του. Αυτό είναι το δύσχρηστο προνόμιο των εξαιρετικών φύσεων, των αυθεντικών προσωπικοτήτων: να δίδουν αυθόρμητα και τα χαίρονται που μπορούν να δίδουν. Το τελεσμένο χρέος δροσίζει την ψυχή τους κι αφήνουν τους άλλους να γευθούν τους καρπούς του περιβολιού που εγεώργησαν.
Όμως, η αγνωμοσύνη ταράζει την ηθική ισορροπία του κόσμου και προσβάλλει την ίδια την ζωή. Για τούτο, με τ\' αναιώνια υλικά του ελληνικού λόγου συνθέσαμε τον ταπεινό αυτό τόμο, προσπαθώντας να διερμηνεύσουμε στον Κωνσταντίνο Τσάτσο όχι μόνο τον βαθύ σεβασμό, την εκτίμηση και την ακέραιη αγάπη για το τίμιο πρόσωπό του και το πολύτιμο έργο του, αλλά και πως αντικρύζουμε, εμείς οι φίλοι του, το προσφιλές αυτό πρόσωπο, και τι φρονούμε για το έργο που κληροδοτεί στο Έθνος μας και στον Πολιτισμό, θέλουμε να τον τιμήσουμε αλλά αισθανόμαστε κι εμείς οι ίδιοι τιμημένοι που σ\' αυτά τα δίσεχτα του κόσμου χρόνια, χαρήκαμε την πολύτιμη φιλία του και την πνευματική του προσήλωση, που φωτισθήκαμε από τον υψηλό ελληνικό του στοχασμό και την δίκαιη κρίση του, που παραδειγματιστήκαμε από την αρετή του.
Τιμούμε λοιπόν, τον πρώτο των Ελλήνων, τον στοχαστή και τον δάσκαλο, τον συγγραφέα και τον φωτιστή, τον πολιτικό και τον άνθρωπο, γιατί αισθανόμαστε ψηλά στον ακήρατο χώρο των συμβόλων της πνευματικής ευγένειας του Έθνους μας. Με την παρουσία του νοηματοδοτεί την ζωή του τόπου πνευματικά, δίδει μιαν έγκυρη ερμηνεία στην Ιστορία του Νέου Ελληνισμού και βεβαιώνει την διάρκεια και την διαχρονική του αξία.
[...]