Από την στιγμή που εμφανίστηκε στα Γράμματά μας ο Στράτης Μυριβήλης, τοποθετήθηκε από τους τίμιους και καλόπιστους μελετητές και κριτές της Λογοτεχνίας μας σε θέση εξέχουσα και περίοπτη. Και στην θέση αυτή στέκεται ατάραχος και στέρεος τόσα χρόνια, μετά την ένσαρκη αποχώρησή του από την ζωή. Όσο εκείνος "κρύβεται" μέσα στον χρόνο, τόσο το έργο του υψώνεται και λάμπει, κρουστό στην αλήθεια του, εράσμιο στην ειδή και ανθρώπινα δραματικό στην ουσία του.

Γιατί το έργο αυτό είναι μετουσιωμένο μέσα στην αλήθεια μιας γλώσσας ζωντανής και τελεσφόρας που αποτελεί υπόδειγμα προσωπικής, λυρικής αναδομής του κόσμου. Γλώσσας συνειδητής, που βιώνεται ως μέθη αποκαλυπτική του πνεύματος που ζητεί, με το χάρισμα που του δόθηκε, να αποτυπώσει το μυστήριο της ζωής με λέξεις. Και οι λέξεις του Μυριβήλη, χυμώδεις και αχτινοβολούσες, στέκονται αήττητες από τον χρόνο, σημεία μιας δημιουργικής εμφάνειας από τις πιο πλούσια προικισμένες νεοελληνικές φύσεις. Φύσεις που με το άθλημά τους το δικαιωμένο κρυσταλώνονται σε Μορφές - σηματωρούς της αισθητικής ανησυχίας και του πνευματικού πολιτισμού του τόπου μας.

Υπήρξε ακόμη ο Μυριβήλης ένας χαραχτήρας - σπάνιο φαινόμενο για τον λογοτεχνικό μας χώρο. Δηλαδή, ένας τίμιος, ευθύς, λεβέντης και γενναιόκαρδος άνθρωπος, με την ψυχική φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό ενός παιδιού, αλλά και μέ την βιωμένη σοφία ενός πολλαπλά και βασανισμένα έμπειρου τεχνίτη του Λόγου. Υπήρξε ένας μαχητής της ελευθερίας, με τον τρόπο του, ένας υποστηριχτής του πρωτείου του Πνεύματος και ένας αυθεντικός Έλληνας που έζησε την πραγματικότητα της πατρίδας μας και υπαρκτικά και δημιουργικά, ως πόνο και ως έκσταση.

Με την ελληνικότητα της γραφής του, της ολόφωτης και χυμώδους, κατόρθωσε τις λέξεις να τις κάνει Λόγο και την γνώση, Μέθη ψυχής. Με αυτή την γνησιότητα τη δική του, της Γενιάς του, της εποχής του, εσφράγισε βαθιά στο σώμα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας το όνομά του μαζί με το θαλασσινό του αλογάκι. Το εσφράγισε, με προαίρεση αθανασίας, στο όνομα της Ομορφιάς, της Αλήθειας, της Ελλάδας, του Ανθρώπου.

Η "Ευθύνη"