Όταν τέλειωσα το βιβλίο κάτι μου έλειπε. Τι μου έλειπε; Το ηθικοπλαστικό της Πηνελόπης Δέλτα, το συντροφικό της Ένιντ Μπλάιτον, το σασπένς και το χιούμορ των 3 Ντετέκτιβς, το δασκσλίστικο του Μάνου Κοντολέοντα αλλά κυρίως η αίσθηση ότι δε φταίω εγώ που μεγαλώνω αλλά η ζωή που δίνει το έναυσμα τα σημερινά παιδιά να λατρέψουν το ψωμί του τοστ (μεγάλη επιφάνεια για... πασαλείμματα!!!). Τέλος πάντων, ας μη γίνομαι κακός. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το ανάγνωσμα δεν έχει να προσφέρει κάτι στον αναγνώστη. Λείπει η μεγαλίστικη φροντίδα, λείπουν τα υποννοούμενα, λείπουν τα αίτια και τα αιτιατά. Όταν γράφεις για παιδιά είναι μεγάλη η ευθύνη σου, δεν μπορείς να τους πετάς βοηθήματα μαθημάτων δημοτικού και να φεύγεις. Δώσε το χρόνο στο παιδί να ταυτιστεί με τον ήρωα, να δει στοιχεία του χαρακτήρα του μέσα στον ήρωα. Πώς είναι δυνατόν ένα χοντρό κορίτσι να γίνει μοντέλο της Ντόνα Κάραν; Τέτοια διάβαζε η Τζούλια (που ήταν αντικειμενικά όμορφη) και μας καβαλά κάθε μεσημέρι; Τέσπα. Θέλει προσοχή όταν γράφεις για παιδιά γιατί εύκολα διαστρεβλώνονται και παρασύρονται. Κι ο κόσμος που περιγράφεται τόσο επιφανειακά σε αυτό το ανάγνωσμα για μένα θα ήταν αποφυγή να τον ζήσω και στην πραγματικότητα (ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η πρόταση).