Στο μικρό αυτό τόμο συγκεντρώνονται (από φιλικό ενδιαφέρον του εκδότη) κείμενα περίπου αυτοβιογραφικά, που είχαν δει το φως της δημοσιότητας πριν μερικά χρόνια. Δεν πρόκειται για κάτι πιο σημαντικό από μιαν εφηβική εξομολόγηση με βασικό ερέθισμα τις πρώτες εμπειρίες της ανθρώπινης ανεπάρκειας. Αν ξεχωρίζει κάτι στις σελίδες που ακολουθούν και που δικαιολογεί ίσως την έκδοσή τους, θα έλεγα ότι είναι μια διακριτική θρησκευτικότητα που αγωνίζεται να διασωθεί σαν οδυνηρή εγρήγορση στα όρια της προσωπικής εμπειρίας της αλήθειας.

Αυτή η συνύπαρξη της θρησκευτικής πίστης με την προσωπική εγρήγορση έφτασε να είναι κάτι σπάνιο, ίσως και ακατανόητο, ενώ θα έπρεπε να είναι ο φυσικότερος δρόμος. Οπωσδήποτε, σημαίνει να βαδίζεις στην κόψη του ξυραφιού, μακριά από κάθε βολή κι ανάπαυση και χορτασμό και ξεδίψασμα. Αλλά ο δρόμος για να κερδίσουμε τα ουσιώδη είναι η προσωπική πείνα και δίψα, το πάθος του ανθρώπου που τα πουλάει όλα για ν\' αγοράσει το ένα πετράδι. Και τέτοιες τρέλες, όσο κι αν είναι αυθεντικά ευαγγελικές, μένουν ακατανόητες για τη σημερινή μας χριστιανοσύνη. [...]

(από τον Πρόλογο της έκδοσης)