Η πρώτη μεσοπολεμική δεκαετία (1920-1930) μπορεί να είναι μάλλον φτωχή σε νέες, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες παρουσίες στον χώρο της ποίησης, δεν παύει, ωστόσο, να αποτελεί ένα ενδιάμεσο, στη βαριά έως και ζοφερή ατμόσφαιρα του οποίου κυοφορούνται συνθήκες πρόσφορες για την ανάδειξη του "καινούριου". Εγγύηση γι\' αυτό αποτελούν οι ποιητές που έκαναν την εμφάνισή τους λίγα χρόνια πριν, ανάμεσα στα 1910 και στα 1920 (Ρώμος Φιλύρας, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κώστας Ουράνης, Κ.Γ. Καρυωτάκης, Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης, Τέλλος Άγρας, Μήτσος Παπανικολάου), και οι οποίοι τώρα διανύουν την περίοδο της πρώιμης έστω ωριμότητάς τους, ωθούμενοι προς αυτήν από εσωτερικούς -ιδιοσυγκρασιακής υφής- όσο και από εξωτερικούς -κοινωνικούς και ιστορικούς- παράγοντες: οι ποιητές του 1920.

Είναι οι ποιητές που απαλλαγμένοι από το βάρος της Μεγάλης Ιδέας παρουσιάζονται πρόθυμοι να απορροφήσουν τα νέα αισθητικά ρεύματα, ιδίως τα προερχόμενα από τη Γαλλία. [...]

Η δεκαετία του 1920 ανήκει στους ίδιους, αλλά και σε όλους εκείνους οι οποίοι εμφανίζονται λίγο αργότερα (Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, Μαρία Πολυδούρη, Μίνως Ζώτος, Κούλης Αλέπης, Τεύκρος Ανθίας, Γιώργος Κοτζιούλας, Γιάννης Αηδονόπουλος). Τους ανήκει, αλλά δεν έχει να τους προσφέρει κάτι που να ανταποκρίνεται στις πνευματικές τους αναζητήσεις και στον ευάλωτο ψυχισμό τους. [...]

Η αυλαία, πάντως, για μιαν ακόμη, αυτή τη φορά ριζικότερη, ανανέωση του ελληνικού ποιητικού λόγου έχει αρχίσει εμφανώς να ανασηκώνεται. Ο μοντερνισμός και η γενιά του 1930 είναι προ των πυλών. Με τη "Στροφή" (1931) και τη "Στέρνα" (1932) ο Σεφέρης, εκ των αρχηγετών της ποιητικής γενιάς του \'30, θα διαταράξει τις παραδεδομένες γραμμές, απογυμνώνοντας την έκφρασή του από κάθε διακοσμητικό βαρίδι, ρίχνοντας άφοβα το βλέμμα του στην καθημερινότητα και υιοθετώντας μιαν άτακτη διαδοχή των εικόνων και των φράσεων, που αλλάζει εις βάθος το μοντέλο της ποιητικής αρχιτεκτονικής. [...]

Είναι πασιφανές πως η προσέλευση των Ελλήνων ποιητών του Μεσοπολέμου στον μοντερνισμό μέσω του Έλιοτ και του υπερρεαλισμού δεν πραγματοποιείται ούτε περιστασιακά ούτε τυχαία: τα μέτρα και οι κανόνες της ιστορίας του ποιητικού λόγου ανατρέπονται εν εκτάσει, η γλώσσα και η εικονοποιία δοκιμάζουν μια σειρά από εντελώς καινούριες δυνατότητες ενώ η αναπαραγωγή της παράδοσης αποκτά, τόσο στην περίπτωση του Σεφέρη όσο και στην περίπτωση των υπερρεαλιστών, λοξό και ανισομερές σχήμα, δημιουργώντας μιαν εντελώς διαφορετική συνθήκη για τη χρησιμοποίηση και τη λειτουργία της.

(από την εισαγωγή των επιμελητών-ανθολόγων)