Στο τέλος του 19ου και στην αρχή του 20ού αιώνα το κίνημα της Art nouveau εισήγαγε μια ζωτική αίσθηση καλλιτεχνικής και πολιτιστικής αναγέννησης στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες και υλοποιήθηκε μέσω μιας ποικιλίας ονομασιών και όρων που κυριάρχησαν στην Ευρώπη: Αυστρία (Sezessionsstil), Γερμανία (Jugendstil), Κάτω Χώρες (Nieuwe Kunst), Ισπανία (Modernismo), Αγγλία και Σκοτία (Modern Style), Γαλλία και Βέλγιο (Art Nouveau), Ιταλία (Liberty ή stile floreale). Αυτή η επικρατούσα μόδα διαδόθηκε ευρέως και διαπέρασε όλες τις απόψεις της καλλιτεχνικής έκφρασης και παραγωγής -σε πίνακες και σε άλλες σχηματικές παραστάσεις μέχρι και σε διαφημιστικές αφίσες- βρίσκοντας τη σημαντικότερη έκφραση της στην αρχιτεκτονική, στην εσωτερική διακόσμηση και στις διακοσμητικές τέχνες, και αναπτύχθηκε, σε αντίθεση με την ακαδημαϊκή τέχνη, τον εκλεκτικισμό και τη βιομηχανική παραγωγή. Πολλοί ερμηνευτές της Art Nouveau -των Van de Velde, Tiffany, Klimt, Horta, Beardsley, Guimard και Mackintosh, συμπεριλαμβανομένων- εμπνεύστηκαν από τα ελικοειδή, κομψά, δυναμικά σχήματα και τις γραμμές των λουλουδιών, των φυτών και της θηλυκής φόρμας, εισάγοντας αυτές τις φυσικές φόρμες και στη δική τους τέχνη. Παράλληλα, εξερεύνησαν τις δυνατότητες του βιομηχανικού σχεδιασμού, με υλικά όπως το σίδερο, το γυαλί και το τσιμέντο, για να δημιουργήσουν μια οργανική αρμονία στα κτίρια, στη διακόσμηση και στην επίπλωση. Η καινοτόμος προσέγγιση της Art Nouveau διαδόθηκε μέσα από περιοδικά, εκθέσεις και διασκέψεις. Εργαστήρια δεξιοτεχνών, όπως εκείνων της Δρέσδης, του Μονάχου και της Βιέννης, συνέβαλαν στην εδραίωση του μοντέρνου σχεδίου.