Η αγωνιώδης επιδίωξη της θεραπείας απηχεί την υπέρτατη κραυγή του ανθρώπου που φοβάται και απορρίπτει το θάνατο, καθώς δεν αισθάνεται την παραμικρή ελπίδα, ως εάν ο Θεός να μην υπάρχει. Δεν μπορεί να συνυπάρξει με την πίστη στην ανάσταση και στην αιώνια ζωή. Το εκφράζει ωραία στην Ε΄ Ομιλία του προς τους κατοίκους της Αντιοχείας ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Τι έχει λοιπόν ο θάνατος, που είναι τόσο τρομερό; Πείτε το μου. Μήπως είναι το ότι μας εισάγει στο λιμάνι της ευτυχίας; Ελπίζουμε αγαθά \'α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη\' και αναβάλλουμε τη στιγμή που θα τα απολαύσουμε; Αν πιστεύετε, δείξτε την πίστη σας με τα έργα σας. Και πώς τα έργα θα γίνουν μαρτυρία της πίστεώς σας; Κάνοντάς σας να υπερβείτε το φόβο του θανάτου". Ο άνθρωπος που θεωρεί το θάνατο ως ένα πέρασμα, μια κοίμηση, δεν νοείται να προσπαθεί εναγωνίως να καθυστερήσει το πέρασμα σε μια ζωή που πάντα θεωρούσε "ανώτερη"· είναι σαν να αναστέλλει τη συνέχεια της ζωής, υποχωρώντας σε μια παράλογη δυσπιστία προς όλα εκείνα που μέχρι τώρα αποτελούσαν την ελπίδα του. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού;


Περιλαμβάνονται τα κείμενα:
- π. Dominique Beaufils: "Συμπόρευση με τα άτομα σε τελικό στάδιο: Μια χριστιανική θεώρηση"
- Daniel Hinshaw - Jane Carnahan Hinshaw: "Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών"
- π. Dominique Beaufils: "Ο θάνατος - κοίμηση του χριστιανού"
- Corinna Delkeskamp - Hayes: "Το πνευματικό αίτημα μιας μητέρας"