[...] Εάν η ιατρική αποτελεί το ισχυρό μέσο του ανθρώπου απέναντι στις αντίξοες συνθήκες με στόχο να τις βελτιώσει, η τέχνη αποτελεί το πρώτο μέτρο και το πιο ισχυρό που ο άνθρωπος εκδήλωσε για να εκφράζει την κατάστασή του ή να προσδιορίσει τους δεσμούς του με τη μοίρα στην οποία υπόκειται ή που θέλει να πολεμήσει είτε με εξορκισμούς είτε με πνεύμα και προσπάθειες αντίστασης.

Επί πλέον στο επίπεδο της οντολογικής γνώσης, η υπέρτατη αξία των έργων του δεν θα έβγαινε ποτέ στο φως, εάν το άτομο δεν θα υφίστατο τα δεινά της αρρώστιας και των παθών του, προκειμένου αυτά να συνδυαστούν με την τέχνη.

Ήταν επομένως αναπόφευκτο το γεγονός ότι από τις αρχές της Ιστορίας μια στενή και γόνιμη σχέση θα θεμελιώνονταν ανάμεσα στην ιατρική και την τέχνη.

Έτσι η ιατρική κατέστη και παραμένει ο πιο πιστός μέντορας του ιστορικού της τέχνης. Ο τελευταίος, προκειμένου να σχηματίσει κάποια ιδέα του γιατρού, του αρρώστου και της εξήγησης της αρρώστιας σε κάποια προσδιορισμένη περίοδο, πρέπει υποχρεωτικά να ανατρέξει στην τέχνη που θα τον βοηθήσει στην ερμηνεία και επεξήγηση κάποιων αποριών του που δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα να του δώσουν ούτε οι ευφυείς εγκέφαλοι, ούτε η πλέον εξειδικευμένη βιβλιογραφία. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)