Η προκείμενη μελέτη συγκεντρώνει και αναλύει τα χωρία εκείνα από τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου στα οποία φαίνεται ότι ο ποιητής ενοφθαλμίζει ποιητικά αυτοσχόλια που αποδεικνύουν ή υποδεικνύουν την ενδοποιητική του θεωρία. Συγκεκριμένα, η κειμενοκεντρική ανάγνωση που επιχειρείται αποσκοπεί να απαντήσει σε καίρια ποιητολογικά ερωτήματα που αφορούν ζητήματα παραγωγής (η φύση και οι πηγές της ποιητικής επινόησης, το οντολογικό αντίκρισμα της ποίησης και η μίμησις) και πρόσληψης (η ενδοδραματική καθοδήγηση της προσληπτικής ευαισθησίας του θεατρικού κοινού και η κάθαρσις) του κειμένου. Οι ποιητολογικές αρχές που ανιχνεύονται στον Αγαμέμνονα προσλαμβάνουν προγραμματικό χαρακτήρα και συναρτώνται με μια συγκροτημένη αντίληψη γύρω από την ποιητική τέχνη γιατί η λειτουργική τους συνέχεια επικυρώνεται στο επίπεδο μακροδομής του έργου.