Χμ....Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Πρόχειρα και εύπεπτα διηγήματα. Έχω την αίσθηση ότι το διήγημα σαν λογοτεχνικό είδος είναι κατά τι διαφορετικό. Νομίζω. Όχι τόσο ρηχό, όχι τόσο βιαστικό, να προλάβει ο αναγνώστης να ταυτιστεί με το κείμενο που διαβάζει. Το πιο ξεκαρδιστικό είναι αυτό με τα ποιήματα. Που παίρνει ο νταλικέρης έναν βαρεμένο για οτο-στόπ κι αυτός τον διατάζει να σταματήσει σε ένα ξεχασμένο κι απόμερο καφενείο να διαβάσει ποιήματα στους γέρους!Κι ο νταλικέρης σταματάει και τους απειλεί με όπλο να ακούσουν τον "φίλο" του! Αλλιώς δε θα τον άκουγαν, έτσι υποστηρίζει!!!Κατά τα άλλα όχι κάτι ιδιαίτερο. Από την άλλη αναρωτιέμαι πώς να είναι τα μυθιστορήματά του. Όπως το "Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου". Χμ....

Παρουσίασεις και κριτικές στα πλαίσια του 5ου Ελληνικού Συνέδριου Bookcrossing με βιβλία από τους συγγραφείς που θα συμμετέχουν!