Ο άρχοντας Ρωμανός Μελανοδράκων, άρχοντας της Ηπείρου και σημαντικός καπετάνιος, μετά από μάχη με πειρατές απελευθερώνει τους αιχμαλώτους και κρατάει για τον εαυτό του την όμορφη τσιγγάνα Φλώρια, μια γυναίκα που δε γίνεται δεκτή στο σπιτικό του, με μπροστάρισσα την παραμάνα Ευσέβεια, ενώ τα αισθήματα της άτυχης γυναίκας για τον σωτήρα της γιγαντώνονται. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν ο Ρωμανός, εν όψει συμμαχίας με τη ναυτική δύναμη της Λευκάδας για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, αναγκάζεται να παντρευτεί τη σκληρή, άκαρδη και άσχημη Ισαβέλλα.

«Η Φλώρια των νερών» είναι ένα λυρικό μυθιστόρημα που με ταξίδεψε στην Ήπειρο των χρόνων που ακολούθησαν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και μου περιέγραψε τόσο όμορφα και παραστατικά τόπους, ανθρώπους, αντιλήψεις και νοοτροπίες. Με την αγαπημένη λυρική γραφή της κυρίας Καπάνταη, με μια ευρηματική αφήγηση που με ταξίδεψε πότε στο παρόν και πότε στο παρελθόν, φωτίζοντας κάθε τόσο και διαδοχικά κομμάτια της ζωής της Φλώριας και της καθημερινότητας στο παλάτι πριν και μετά την Ισαβέλλα και με μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και στη μαγεία της τσιγγάνικης φυλής, αγκάλιασα χωρίς δεύτερη σκέψη το βιβλίο αυτό και το άφησα να με παρασύρει στα κούρσα των πειρατών, στα σκοτεινά και στα φωτεινά μέρη ενός παλατιού, στις συμμαχίες που επισυνάπτονταν για αντίσταση στον κατακτητή τόσο γρήγορα όσο και καταπνίγονταν στο αίμα.

Η Ισαβέλλα και η Φλώρια δεν είναι χάρτινες και τυποποιημένες περσόνες τηλεοπτικής καθημερινής σειράς, δεν ξεκατινιάζονται, δε στήνουν παγίδες η μία στην άλλη για να κυριαρχήσει κάποια στην καρδιά του Ρωμανού, αντίθετα φωτίζονται συγκεκριμένες πτυχές του χαρακτήρα τους, ξεδιπλώνονται σημαντικά περιστατικά και συγκροτείται μια ιστορία ολοκληρωμένη, με συνέχεια και συνέπεια. Οι ανατροπές, οι αλλαγές, ο φόβος, το σέβας εναλλάσσονται καθ’ όλη τη διάρκεια του μυθιστορήματος και επιφέρουν αλλαγές στην αντίληψη και στα συναισθήματα των πρωταγωνιστριών. Η αντιπαλότητα είναι οξεία, κοφτερή και με άσχημες συνέπειες, μόνο που η Φλώρια σταδιακά δείχνει μια υποχώρηση που σε δεύτερο πλάνο κρύβει μια άφθαστη αυτογνωσία και έναν ανυπέρβλητο ηρωισμό.

Όλα τα πρόσωπα, από τον ζωγράφο του παλατιού ως τη γριά τσιγγάνα Φοφολίνα, από την Ευσέβεια ως τον Λουκά, γιο του άρχοντα από προηγούμενο γάμο, είναι διαλεγμένα σωστά, τοποθετημένα καίρια στους άξονες της ιστορίας και η αντιμετώπισή τους από τη συγγραφέα είναι ακριβοδίκαιη. Ίσως ξενίσει το γεγονός πως η κόρη της Φλώριας, Αγνή, εμφανίζεται και εξαφανίζεται από την πλοκή χωρίς περαιτέρω πληροφορίες όμως το βιβλίο «Εμείς έχουμε εμάς» είναι ακριβώς η ιστορία της κοπέλας αυτής (τα δύο βιβλία διαβάζονται και ανεξάρτητα).

«Η Φλώρια των νερών» είναι άλλο ένα δείγμα της εξαίσιας γραφής και της διαφορετικής ματιάς της κυρίας Καπάνταη πάνω στην Ιστορία που με παρέσυρε στους ρυθμούς της και με ταξίδεψε σε άλλες εποχές, τόσο καλά μελετημένες και σωστά δοσμένες.