[...] Έχοντας, λοιπόν, ο Θεοχαράκης μία πλούσια παρακαταθήκη εμπνευσμένων δασκάλων σε υφολογικές επιλογές και σε εκφραστικές καινοτομίας θα μεταβληθεί πολύ σύντομα σε έναν πραγματικό "ζωγράφο του φωτός", χρησιμοποιώντας ένα μέσο -το φως- ως κύρια πηγή της καλλιτεχνικής του δύναμης, που θα εκδηλωθεί σε ένα μεγάλο τμήμα της καλλιτεχνικής του παραγωγής από τη δεκαετία του \'60 και ύστερα. Μια διαδρομή που σημαδεύεται από έργα με αναπαραστατική διάθεση και στα οποία το αντικείμενο έμεινε σχεδόν αλώβητο, μένοντας σε όψεις ενός κυρίαρχου βλέμματος με υπαινιγμούς στην καθημερινή όψη των πραγμάτων, που είναι ο ζωτικός χώρος του ανθρώπου παρά τη μόνιμη σχεδόν απουσία του. Το φως, στην πραγματικότητα, αντικειμενικοποιεί το χώρο και αποτελεί σε γενικές γραμμές το μέσο μιας χωροταξικά δομημένης εικαστικής επιφάνειας, ενώ παράλληλα προσδίδει στο σύνολο την αίσθηση ενός κλιματολογικού φαινομένου, περιγράφοντας με τόλμη την υπερβατική σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον. Η ατμοσφαιρικότητα του χώρου είναι εντυπωσιακή και ο χώρος είναι γενικά ρευστός και διάφανος και ο θεατής μένει με την εντύπωση ότι τα αντικείμενα βρίσκονται σε διαρκή και αέναη κίνηση ως δηλωτικά του χρόνου και της αποκαλυπτικής λειτουργίας του στα ορατά πράγματα, παραπέμποντας στην γνωστή ρήση του Ηράκλειτου "τα πάντα ρει". Η τάση του ζωγράφου για παραμόρφωση των μοτίβων σε συνδυασμό με τη συνθετική ελευθερία του συνόλου δείχνει να υπονομεύει τη φαινομενική τάση για μίμηση της πραγματικότητας. Το αποτέλεσμα των σχέσεων του ζωγράφου με την υπαιθριστική ζωγραφική και τους συμβολισμούς της, όπου τα μικροσκοπικά μοτίβα συμπλέκουν με τις μεγάλες επιφάνειες ποικίλων χρωματικών αποχρώσεων, οδηγούν τη σύνθεση προς ένα είδος διακοσμητικότητας. [...]

Μιλτιάδης Μ. Παπανικολάου
Καθηγητής της ιστορίας της τέχνης στο Α.Π.Θ.