Το Αντιός Σεχραζάντ το πρότεινε ο απηγμένος ήρωας στο Τραγούδι του κούκου που διάβασα πιο πριν (Σεχραζάντ, όχι Σολεδάδ, λάθος μου). Και ναι είναι πολύ διασκεδαστικό αλλά και σκεπτικιστικό. Αν και γραμμένο το 1970 είναι τόπους τόπους ξεκαρδιστικό, η αγωνία του στερημένου από έμπνευση συγγραφέα διαχρονική και οι αγωνίες του και όλα όσα ζει, γράφει και σκέφτεται μπορούν να έχουν γίνει ακόμη και σήμερα.

Ο Έντουιν αρχίζει και γράφει πορνό μυθιστορήματα, αποσκοπώντας στο να ξεβαλτώσει οικονομικά και να θρέψει την οικογένειά του. Γράφει στηριγμένος σε σκαλέτες (καλά, οι τέσσεερις επιλογές-άξονες στους οποίους μποορεί να βαδίσει ένα μυθιστόρημα πορνό είναι απίστευτα ξεκαρδιστικοί και αληθέστατοι) και φτάνει αισίως στο 29ο βιβλίο του. Λεφτά δεν κατάφερε να συγκεντρώσει ποτέ, γιατί κι αυτός κι η γυναίκα του είναι καταναλωτικά όντα. Και τώρα; Τώρα είμαστε μπροστά σε μια άδεια σελίδα και ο χρόνος πιέζει!!!Σε μια βδομάδα πρέπει να έχει παραδώσει το νέο του βιβλίο. Κι έχει μπλοκάρει! Κι αρχίζει και γράφει αρλούμπες! Αρχίζει να βγάζει τα απωθημένα του γάμου του, γράφει για το πώς γνωρίστηκε με τη γυναίκα του, τι έζησαν, πώς απέκτησαν την κόρη τους (κατά λάθος η Μπέτσυ έμεινε έγκυος κι έτσι ο Έντουιν αναγκάστηκε να την παντρευτεί, κάτι για το οποίο μετά από τόσα χρόνια, τώρα μετανιώνει μάλλον), ποιες ήταν οι πρώτες του ερωτικές εμπειρίες, ποιες είναι οι σκέψεις του για τις γυναίκες, πώς νιώθει αυτός και ο Όσκαρ (ξέρετε, το.... ενός άντρα, ε;ε;), μια απίστευτη φιλοσοφία και μια πολύ αστεία κοσμογνωσία. Κι όμως ενδιάμεσα γράφει κάπου κάπου κάποιες καλές εισαγωγές κεφαλαίων κι εκεί που παρασύρεσαι από την ανάγνωση και λες βρήκε το ρυθμό του, αρχίζχει να αυτοκαταστρέφεται και να σχολιάζει \"όχι αυτό\", \"το βαρέθηκα αυτό\", γράφει μια ωραία περίληψη και στην τελευταία παράγραφος η πρωταγωνίστρια απάγεται από εξωγήινους, δηλαδή ακριβώς όπως νιώθει ένας που στερήθηκε από έμπνευση και κάνει τα πάντα για να ξεμπλοκάρει γράφοντας οτιδήποτε!!!

Και πάνω που λες ότι οκ ο συγγραφέας κόλλησε, η γυναίκα του ανακαλύπτει τα χειρόγραφά του, τις καλογραμμένες ερωτικές φαντασιώσεις του με γειτόνισσες και άτομα του άμεσου κοινωνικού τους περιβάλλοντος, τα νομίζει για αληθνιά, παίρνει την κόρη της και τον εγκαταλείπει, αλλά τα αδέρφια της τον κυνηγούν για εκδίκηση. Ο συγγραφέας αναγκάζεται να το σκάσει και να συνεχίσει να γράφει το υποτιθέμενο μυθιστόρημά του σε γραφομηχανές που εκτίθεται σε πολυκαταστήματα προς αγοράν κι αλλάζει τουλάχιστον 10 μαγαζιά τέτοια γιατί οι υπάλληλοι τον ανακαλύπτουν και τον διώχνουν!!!! Μια παράνοια δηλαδή! Και φυσικά το τέλος αφήνει πολλά υποννούμενα για τη φυσική συνέχεια και κατάληξη του άμοιρου και άτυχου Έντουιν! Τελικά η στέρηση έμπνευσης είναι κάτι πολύ σοβαρό, που μπορεί να στοιχειώσει τη ζωη σου μέχρι υπερβολής αλλά αυτό φυσικά εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός! Καημένε Έντουιν! Ένα διασκεδαστικά σοβαρό βιβλίο που πραγματικά θα απολαύσετε κάθε σελίδα του!

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα (κρίμα που δεν μπορώ να γράψω δημόσια τις ερωτικές σκηνές που έχουν απίστευτη πλάκα):

\"...μιας και το Σαν Φρανσίσκο έχει το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στη χώρα κι εγώ ξέρω γιατί. Γιατί όταν οι άνθρωποι είναι απελπισμένοι τα μαζεύουν και πάνε αλλού κι επειδή ο ήλιος πηγαίνει από την Ανατολή προς τη Δύση το ίδιο κάνουν κι οι άνθρωποι και συχνά καταλήγουν στο Λος Άντζελες, όπου είτε τους στρίβει είτε στρίβουν για Σαν Φρανσίσκο. Αν τους στρίψει μπορεί να περάσουν στο Λος Άντζελες όλη την υπόλοιπη ζωή τους, αν όμως στρίψουν για Σαν Φρανσίσκο μετά δεν υπάρχει τίποτα πια, το μόνο πράγμα που υπάρχει στα δυτικά τους είναι ο ωκεανός κι έτσι, μπλουμ, πηδάνε μέσα\" (σελ. 88).

\"Ήταν νέα, θαρρώ, μ\' εκείνο το γερασμένο και ταυτόχρονα νεανικό βλέμμα που έχουν οι αληθινά ζόρικες καλντεριμιτζούδες [όχι, πείτε μου πώς λέγονται οι καλντεριμιτζούδες στα αγγλικά, απίστευτη μετάφραση συν τοις άλλοις]...Απλώς το φορούσε εκείνο το χαμόγελο, δεν είχε καμία σχέση με το αληθινό της πρόσωπο, με τα αληθινά της αισθήματα ή οτιδήποτε άλλο. Ήταν κάτι που έρχινε πάνω της πριν βγει έξω και ανάμεσα στις εξόδους της τη διατηρούσε στο ψυγείο\" (σελ. 172) (από τα πιο μελαγχολικά σημεία ήταν κι η συνεύρεση του συγγραφέα με νέγρα πόρνη, διαβάστε το σχετικό απόσπασμα, τι νιώθει αυτός, τι νιώθει αυτή, πώς γδύνονται, πώς κάνουν έρωτα κι όλα αυτά γεμάτοι από επαγγελματισμό αυτή κι από απορίες και απόγνωση αυτός).

\"Ένας άλλος τρόπος να γεμίσετε δεκαπέντε σελίδες χωρίς να υπάρχει πλοκή είναι ο εσωτερικός μονόλογος, γνωστός επίσης ως Ω-Θεέ-Μου-Πάλι-Σκέφτεται. Οι ήρωες στα πορνό μυθιστορήματα σκέφτονται διαρκώς. Κάθονται εκεί, σκαλίζοντας τη μύτη τους, και σκέφτονται ασταμάτητα για σελίδες ολόκληρες. Άλλοτε σκέφτονται τι θα κάνουν μετά, άλλοτε σκέφτονται αυτό που μόλις έκαναν, άλλοτε σκέφτονται κάτι που έκανε κάποιος άλλος και άλλοτε είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς σκέφτονται\" (σελ. 163). (ειλικρινά, αν κάποιος είναι δυνάμει συγγραφέας και θέλει να ξεκινήσει να δοκιμαστεί στο γραπτό χώρο, αυτό το βιβλίο είναι η καλύτερη αρχή και για ανάγνωση και για συμβουλές! αμεσως ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι και δίνει κάποια hints πολύ σοβαροφανή!!!)