Η αλήθεια είναι ότι σαν πλοκή δεν κατάλαβα και πολλά. Η Ρόρη επιστρέφει στο χωριό της Σεωρή πολλά χρόνια μετά για να μαζέψει τα κόκαλα των γονιών της που βρήκαν τραγικό θάνατο εκείνη τη νύχτα. Το χωριό αναστατώνεται. Δε φτάνει που ανέχτηκαν την ξένη, την Αλγερία, με τα καμώματά της τόσα χρόνια (ω ναι τραγική η σκηνή που κομματιάζουν το βιος της μετά το θάνατό της) τώρα θα έχουν και το αποσπόρι της; Είναι πολύ όμορφη η γραφή, πολύ λογοτεχνική πολύ ταξιδιάρικη. Η συγγραφέας δε βιάζεται να πει την ιστορία της. Κάθε αράδα από τη ζωή της οικογένειας της Ρόρης δίνει την αφορμή να φωτίσουμε και μια άλλη οικογένεια του χωριού, τους ανθρώπους που την απαρτίζουν, τα καμώματά τους, τα ένοχα μυστικά τους. Είναι απίστευτος ο μικρόκοσμος του χωριού όπως τον φωτογραφίζει η Γκαλινίκη. Ο παπάς που μιλάει με το Θεό (απίστευτες οι παρομοιάσεις και οι κινήσεις του Θεού, σα να διαβάζω Ιλιάδα, όπου οι θεοί ζωντανεύουν και συμπαρίστανται στους ανθρώπους), το κωμμοτήριο, το μπακάλικο, το σχολείο και τόσα μα τόσα άλλα. Πώς υποδέχτηκαν μια ξένη που διάλεξε ο συντοπίτης τους, ποια περιπέτεια υγείας έζησε με τόση καρτερικότητα, η αγάπη της για όλους, ακόμη και για τον "τρελό του χωριού" (τι κλάμα έριξα με τα παθήματά του) και τέλος, το τραγικότερο όλων, το τέλος που βρήκε το ζευγάρι, τον ένα στην αγκαλιά του άλλου, και όχι με τρόπο που μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Η ιστορία τελειώνει με την άφιξη της Ρόρης στο χωριό. Μέχρι τότε αλλάζουν τα πάντα στην αντίληψη του αναγνώστη, μπαίνουν και οι τελευταίες ψηφίδες του παζλ. Δε χρειάζεται να μάθουμε τι έγινε μετά. Αρκεί που έφτασε. Πανέμορφο και τρυφερό.