Η παρούσα ποιητική συλλογή εκδόθηκε με αφορμή τη συμμετοχή της ποιήτριας Δάφνης Νικήτα και της εικαστικού Γιούλας Χατζηγεωργίου στην 53η Μπιενάλε της Βενετίας (7 Ιουνίου - 22 Νοεμβρίου 2009, preview 4-6 Ιουνίου 2009), στο πλαίσιο της έκθεσης "Making Worlds" του καλλιτεχνικού διευθυντή Daniel Birnbaum, στο project "Making Words" που επιμελήθηκαν οι Daniel Birnbaum και Evgeni Bunimovich και συνδιοργάνωσαν οι Stella Art Foundation, Moscow Poetry Club, Moscow International Poetry Biennale, La Casa delle Parole, ArtBOX.gr/ Arts Management, με την υποστήριξη του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, της Κυβέρνησης της Μόσχας, του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού, της Federal Agency of Press and Mass Communications of the Russian Federation και του εκδοτικού οίκου "Russian Gulliver".

[Δείγματα γραφής:]

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΠΕΤΤΥ

Την πήρε απαλά
στην αγκαλιά της και
προχώρησε μέχρι
τα μαρμάρινα σκαλοπάτια
του παλιού σπιτιού
μπήκε χαμογελώντας
στην κουζίνα
-απόψε θα έβαζε τα δυνατά της-
οι μυρωδιές θα τον έφερναν αμέσως κοντά της
-δεν έχει χρόνο-
από το ξύλινο ράφι
αρπάζει τη μεγάλη πιατέλα
αυτή με τις λευκές μαργαρίτες στη μέση
και την αφήνει στο τραπέζι
δύο ποτήρια για κρασί ακόμη
κόκκινο
-κάποιος είναι στην πόρτα της-
λυγίζει το σώμα και την ακουμπάει
στο πιάτο με χαρά
κάθεται στην καρέκλα της και περιμένει
-κανείς-
μόνο η νεκρή
νυφίτσα να κείτεται
μπροστά της


ΑΡΑΧΝΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ

Φοράω τις χοντρές λαστιχένιες μπότες
και μπαίνω στην αφιλόξενη
κάμαρα από σύρμα λεπτό φτιαγμένη
και παλιά ανάγλυφα γράμματα
-δεν έχω τίποτα να χάσω-
πάνω σε πιάτα με τουλίπες
τοποθετώ το γυμνό σου
κεφάλι και κεντάω
σε ακίνητο λαιμό
μακριά φύλλα
με μια αράχνη από βρεγμένο νήμα
σου κλείνω το στόμα
και σου δείχνω με το δάκτυλο
όρθιο ανοικτό ψαλίδι
να ισορροπεί σε γέρικους φόβους
από βελούδο
-περπάτησε λοιπόν προς τον κήπο με τα ρόδα-
γράφει το καπέλο του πατέρα
το αφήνω στο πλάι σου
από το σώμα μου βγαίνουν
γυναίκες, άνδρες και ζώα από μαλλί
-δεν σε βλέπω πια-
ανοίγω με το χέρι το ξύλινο συρτάρι
παίρνω μαχαίρι και πιρούνι
χωρίζω στα δύο τα ανάκατα γράμματα
της ασημένιας πιατέλας
και γράφω στη μέση
-τι κάνουν όλοι αυτοί οι ξένοι στο σπίτι μου;


ΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Στην κοφτερή
σου άκρη στέκομαι
με έρωτα και φόβο
να στάζουν
στα μακριά
δάκτυλα
Από κάτω
νερό και αλάτι
και το μαχαίρι
να ξεπροβάλλει και
να χώνεται πάλι
με δύναμη
με λύσσα
με πείσμα
ασταμάτητα
στα υγρά σου βάθη
μέχρι να δύσει
ο ήλιος