Απ\' ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου, λίγες είναι οι στιγμές που μετρούν για τη συνείδηση, αυτές που γράφονται και μένουν, σαν τις σταλαγματιές το λάδι στο νερό της κολυμπήθρας. Άλλες είναι μικρές κι ασήμαντες, αναρωτιέσαι, γιατί τάχα το θυμάμαι αυτό; Άλλες, στιγμές ευτυχισμένες ή φουρτουνιασμένες κι άλλες, που μια κρίση ή μια σύμπτωση γίνετ\' απόφαση για ζωή ή θάνατο. Κι ακόμα είναι κάποιες ιστορίες, άλλων ανθρώπων, που, τις έζησες ή τις άκουσες, μένουν βαθειά μέσα σου, σε κοινωνούν την εμπειρία, τη σοφία, την αγάπη... Ετούτες τις κρατάς στο φυλλοκάρδι και θες να τις μοιράζεσαι, τις διηγείσαι κάθε τόσο να γίνουν κτήμα σου με την επανάληψη και να φωτίσουν κι αλλωνών το νου...

Έξι γενιές πέντε ιστορίες, κοντά κοντά δεμένες σ\' ένα νήμα στο ίδιο το νήμα της ζωής που αρχίζει μια πλοκή, φαίνεται κάποτε να την αφήνει στην μέση, πιάνει μιαν άλλη, κρατώντας την ένταση μιας επερχόμενης κορύφωσης και πάλι ξεγλιστρώντας, ανακατεύοντας τους χρόνους, μετακινώντας τα πρόσωπα κι ενώ το δράμα παίζεται αλλού κι ενώ περιμένεις μια λύση, γίνεται σιωπή, ο κύκλος συστρέφεται και προχωρεί, αλέθοντας στις σπείρες του τις μορφές, ζυμώνοντας τις ψυχές, με τον πόνο να φτάσουν καινούρια γνώση...