Από το 1975 ο Αντρέ Γκριν, με μια ανακοίνωση που έκανε στο Διεθνές Συνέδριο Ψυχανάλυσης και η οποία άφησε εποχή, έδειξε πως η ψυχανάλυση, τόσο στη θεωρία της όσο και στην πρακτική της, δεν μπορούσε πλέον να αρκεστεί στα φροϋδικά "μοντέλα" που δεν επιτρέπουν, τελικά, να κατανοήσουμε τις περιπτώσεις που έχουν ονομαστεί οριακές.
Οι περιπτώσεις αυτές τοποθετούνται μεταξύ των κλασικών νευρώσεων και των αποδεδειγμένων ψυχώσεων: στα σύνορα. Δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια νοσογραφική κατηγορία, διότι το "όριο" αποδεικνύει επίσης ότι η εύθραυστη γραμμή που χωρίζει το έξω από το μέσα, το εγώ από τον άλλο, είναι επισφαλής. Έτσι προκύπτει μια διαταραχή της προσωπικής ταυτότητας, ένα οδυνηρό αίσθημα κενού, μια τάση προς το τίποτα. Ο Οιδίποδας παραχωρεί τη θέση του στον Άμλετ...
Οι μελέτες του βιβλίου ξεπερνούν την απλή περιγραφή των οριακών καταστάσεων. Έχουν συναχθεί από την πλούσια κλινική πείρα του συγγραφέα και από την ανησυχία του να εντάξει σε μια προσωπική θεωρητικοποίηση τα μεγάλα ρεύματα της σύγχρονης ψυχανάλυσης· καλούνται δε να αποκαλύψουν αυτό που συνήθως παραμένει στο σκοτάδι: την ιδιωτική μας τρέλα.